Eten is delen…en ook een beetje feest.

Ik eet graag, kook veel en blijkbaar valt de appel niet ver van de spreekwoordelijke boom. “Die van ons” kan eten, veel eten, goed eten, smakelijk. Als de oogjes iets meer open gaan, het mondje lichte smakgeluidjes maakt en ze naar voor begint te leunen, dan weet ik: tijd om te delen.

Of het nu een yoghurtje, een stuutje met choco of een mandarijntje is, tijdens het ontbijt wordt er gedeeld. Alleen de koffie, die mag ik nog houden.

Een belegd broodje, een boterham met hesp, een bord pasta, curry met rijst, steak friet, chocomousse, kiwi, dame blanche…delen zult gij, vader!

En ja, ik geef toe: ik deel – eigenlijk enkel – mijn eten niet zo graag.

Maar aan de andere kant vind ik het leuk en ben ik toch wel stiekem een beetje trots op die kleine spruit van ons. Het is ergens best grappig. Zittend op restaurant, stukjes witte pens moeten afgeven of de helft van je crème brûlée moeten delen, terwijl mejuffer Declercq halsstarrig om meer en meer vraagt en de familie zich een breuk lacht. Of in de winkel een blokje kaas geven en na tien minuten merken, dat haar gezichtje precies wat naar zweetvoeten ruikt.

Ah ja, wie weet, krijgt ze binnenkort streken en wil ze enkel nog chocolade. 

Tot dan blijft eten een feest…
en ook een beetje delen.