De Nieuwjaarsbrief van Jef
2019 is begonnen. Duizenden kinderen lezen overal in het land hun nieuwjaarsbrief voor met de beste wensen voor het nieuwe jaar. Wij vroegen aan zes vaders om er ook eentje te schrijven: een nieuwjaarsbrief met hun wensen en verwachtingen. Zes vaders van diverse allooi, met grote en kleine kinderen. Deze keer kruipt Jef, vader van zes kinderen tussen 21 en 6 in zijn pen.
Liefste kapoenen,
Hoe schrijf ik een nieuwjaarsbrief aan zes kinderen tussen 21 en 6 jaar oud? Op een moment dat jaaroverzichten, eindejaarslijstjes, rapporten en nieuwjaarsbrieven voor mijn ogen dansen.
Alles leek het afgelopen jaar in het teken van kinderen te staan, wereldwijd, links en rechts. Aan schoolpoorten en op de Klimaatmars demonstreerden duizenden landgenoten voor schonere lucht en een beter klimaatbeleid: voor onze kinderen en kleinkinderen.
Wereldwijd ontvluchten honderdduizenden mensen de uitzichtloze situatie in hun thuisland op zoek naar een betere toekomst voor: hun kinderen. Diametraal tegenover hen staan de betogers in de Mars tegen Marrakesh: ook zij leggen hun standpunt tegen migratie uit als een statement voor de toekomst van onze kinderen. Als het om onze kinderen gaat, zijn we tot alles in staat.
“Zelf vierde ik eind 2018, bij de eenentwintigste verjaardag van de oudste, dat ik de helft van mijn leven vader ben.”
Zelf vierde ik eind 2018, bij de eenentwintigste verjaardag van de oudste, dat ik de helft van mijn leven vader ben. Toen ze geboren werd, was ik dus even oud als zij nu is. Dat was veel te jong natuurlijk, maar tegelijk een van de mooiste dingen die me ooit overkomen zijn.
Tot dan was er altijd nog iets anders dat de bovenhand had: het kind in mij, de jongere, of toch een vaag soort van jeugdigheid die nu onherroepelijk het onderspit delft. Ik zou verdomme grootvader kunnen zijn. (Als je groot bent, mag je vloeken zoveel je wil in je nieuwjaarsbrief.)
Nu ik dus officieel groot ben, vind ik het aartsmoeilijk balanceren als zes kinderen met hun rapporten thuis komen. De oudste studeert zelf voor juf, de jongste zit in het eerste leerjaar en er is er weer eentje begonnen in het eerste middelbaar. Omdat ik zelf meer slechte dan goede rapporten gehad heb, voel ik me een beetje als de stroper die plots boswachter is geworden. Ik denk na over het terugdringen van schermgebruik in 2019, en daarbij zijn alle suggesties welkom want dat is voor deze boswachter nog moeilijker dan het bedwingen van Amerikaanse vogelpest of Japanse duizendknoop nu RoundUp (R) (dit is geen product placement) uit de rekken is gehaald.
Een rapport zegt vaak meer over verwachtingen van een onderwijssysteem, dan over een kind. Ieder kind is anders en er wordt in een jaar al zo veel van hen verwacht. Neem nu de jongste, om een onschuldig voorbeeld te geven. Ze werd door de juf op de vingers getikt omdat ze een groen kindje had getekend. "Er bestáán toch geen groene kindjes!"
Van de weeromstuit roep ik 2019 uit tot het Jaar van de Groene Kindjes. We bakken een groene cake en we gaan in een museum op zoek naar dingen in de vreemdste kleuren. Want nee, er bestaan inderdaad geen groene kindjes, juf, net zomin als twee plus twee drie zou zijn, maar “there are more things between heaven and earth, Horatio, than are dreamt of in your philosophy”.
Dat Shakespearecitaat had mijn vader in zijn studententijd achter op zijn gitaar gekribbeld. Ik las het toen ik later zelf op dat instrument leerde spelen. Het was voor mij een van de vele stapstenen. Dat is precies wat ouders en scholen samen doen: olifantenpaadjes creëren in de grijze massa binnenin kinderhoofdjes. Verbindingen leggen en die door potjestraining en andere vormen van oefening, herhaling en hard labeur polijsten tot automatismen, vaardigheden, skills en toegangen tot goed gevulde kennismagazijnen en bronnen van creativiteit.
Bij ieder ding dat je leert, besef je vooral hoeveel je nog niet weet of niet kunt. Er is altijd nog zoveel meer. Je kan dat nooit allemaal ontdekken. Maar, beste kapoenen, toch wens ik dat jullie zich daar iets bij kunnen voorstellen.
Zo veel meer dus: dat moet het worden. Dat 2019 weer een beeldrijk jaar mag worden, thuis, op school, op de Turnhoutsebaan, in het wild, bij de chiro of de scouts, op café, diep in cursussen, boeken en zelfs op tv, op youtube, snapchat, instagram en in nooit eerder bereikte levels van computergames.
“Haal je inspiratie overal waar je maar wil, maar nooit op één plaats.”
Haal je inspiratie overal waar je maar wil, maar nooit op één plaats. Een eenzijdig gezichtspunt is net zoals een eenzijdig dieet nefast voor de belangrijkste wens in iedere nieuwjaarsbrief: die goede gezondheid.
Jullie toegenegen vader,
1 januari 2019.
Lees ook:
Jef Vrelust (42) heeft zelf zes kinderen, de oudste is al 21, de jongste 6, plus een vriendin met twee tienerzonen. Hij werkt als museumcurator en blogt op walkdelijn.wordpress.com.
