We dienden een subsidiedossier in bij de Vlaamse overheid voor verschillende projecten. Een magazine, een gezinsdag (over die beide later meer) en de buurttafels. Buurttafels, zie het als een vadervuur met eten. Zoiets. Wij zorgen voor lekker eten, tafels en stoelen, borden en bestek,… kortom, wij zorgen voor alles. Om vaders aan tafel te krijgen, zochten we in elke provincie een partnerorganisatie. In Menen ging dat als volgt.

Een gewone woensdagnamiddag in mei. De Vaderklap-mobiel rijdt de speelplaats van een school in Menen op. Vanavond nodigen we hier papa’s uit aan de buurttafel.

De loodzware (maar wonderschone) tafelbladen worden -manoeuvrerend tussen de spelende kinderen van de naschoolse opvang door- naar de schooltuin gedragen. De zon laat het afweten, de wind zet op, maar de setting overtuigt genoeg om toch daar op te bouwen. Over een paar uurtjes zal blijken dat we uiteindelijk last-minute toch nog alles naar binnen sleuren om de onvermijdelijke regenbui te vermijden…

We zitten met 20 rond de tafel, een -letterlijk én figuurlijk- kleurrijk gezelschap. Een deel van de heren kent elkaar van op het werk, iemand begrijpt moeilijk Nederlands (en het Westvlaams maakt het er niet bepaald makkelijker op), priester Stefaan is mee aangeschoven (voor sommigen is hij inderdaad een vaderfiguur), één iemand bracht zijn vrouw mee (voor de andere mannen was het geen probleem dat ze bleef, maar ze moest tegen wat ‘ventenklap’ kunnen),… Een bont maar heerlijk gezelschap.

Het was niet evident om hen aan tafel te krijgen. Onze partnerorganisatie voor vanavond is Welzijnsschakel Grenslicht Menen, een organisatie waar mensen over de grenzen van armoede heen samen activiteiten organiseren. Dat doen ze door maandelijks een groepsactiviteit te organiseren. Daarnaast geven ze ook kooklessen waar de accenten vooral op goed koken met een beperkt budget én ontmoeten liggen, organiseren ze wandelingen, trekken ze samen naar voorstellingen in het CC en leiden hun mensen toe naar vakantiekansen. Opvallend gegeven: in hun werking verloopt het contact met de gezinnen hoofdzakelijk via de moeders van de gezinnen. Ook jun vrijwilligersploeg bestaat vooral uit vrouwen. Dat er vanavond zoveel vaders rond de tafel zitten is dus vrij uniek en alleen maar te danken aan de voorafgaande huisbezoeken waarbij Luk en Martine de papa’s persoonlijk gingen uitnodigen en met de nodige uitleg konden overtuigen om aan te sluiten. Chapeau!

Het onwennige maakt opvallend snel plaats voor vertrouwen. Zijn het de drankjes (nochtans non-alcoholisch) en de knabbels? Zijn het de flauwe moppen en de woordspelingen waarmee we gestart zijn? Is het de herkenbaarheid van de eerste verhalen? Feit is alvast dat het stil wordt als iemand aanhaalt dat hij ongewild kinderloos bleef maar er vanavond toch bij wou zijn. Er wordt geluisterd naar de papa die geen contact meer heeft met zijn eigen vader. Naar de papa die zijn eigen vader veel te vroeg moest afgeven, maar zichzelf wel herkent in wat hij zich over hem herinnert. Er wordt verteld over de soms moeilijke zoektocht naar een aangepaste school voor een kind met zorgen.

Er steken een paar clichés de kop op, waar dan weer luid over gediscussieerd wordt. Nagellak is niet voor jongens. Alleen als ’t voor carnaval of voor toneel is! Toch is er dan één die durft aan te halen dat het toch moet kunnen als die jongen zich daar goed bij voelt? Ook al heb je het daar als vader misschien moeilijk mee omdat je schrik hebt voor de reacties van de buitenwereld. Hebben we het al niet allemaal moeilijk genoeg om ons te bewijzen in het leven? Is het dan wel een goed idee om een minder evident pad te kiezen?

De decibels gaan opvallend snel omlaag als er een nieuwe knabbel op tafel komt. De heerlijke schotels-to-share zijn een stuk ‘exotischer’ dan wat deze groep mannen gewoonlijk eet, maar het valt duidelijk in de smaak. De potten worden tot het laatste uitgelepeld. De anekdotes over hun kinderen of hun eigen vader worden even gretig gedeeld. De Vaderklappetten worden opgezet, de magazines meegenomen voor thuis.

“We zouden dit meer moeten doen!”, zegt er een terwijl we samen de tafelbladen weer inladen. Iedereen helpt inladen, voor mij een teken dat ze de avond gewaardeerd hebben. Ik ben blij dat ze de schrik voor het onbekende aan de kant durfden zetten. Terwijl de heren luid-lachend vertrekken (ongetwijfeld werd er nog een schunnige mop verteld), steek ik de rest aan ongestelde vragen weer in mijn achterzak.

Het Buurttafelproject is intussen afgelopen. Maar onze vadervuren doen we nog steeds. Meer info vind je hier. Tot binnenkort ergens rond het vuur?