Dik twee maanden is het nu.

Dik twee maanden toen ze zei: “Dan stopt het nu maar.”

Die uitspraak ga ik niet snel vergeten. Om niet te zeggen: die staat in het geheugen gegrift. De plek, het moment en de woorden.

Na maanden van discussies, praten, stilzwijgen en wachten werd de angst dan eindelijk waarheid. Hoewel ik maanden geleden nog schreef dat we dat punt voorbij waren en terug samen op weg waren, bleek dat zij toch liever een ander weg koos. Parallel en licht afbuigend naar de andere kant.

“It takes two to tango.”

En je geraakt maar samen vooruit als je alle twee hetzelfde doel voor ogen had. En in ons geval had zij een ander doel voor ogen.

Balen.

Dik balen.

Kutzooi.

En naar mijn bescheiden mening nog altijd geen aanrader.

Maar goed, ook duidelijkheid en ja, misschien ergens opluchting. Alea iacta est. De teerling is geworpen. De ogen zijn bekend en nu moeten we verder. Elk op onze eigen manier en met nog één gemeenschappelijk doel: de kinderen.

Ze zijn jong en weerbaar, maar onze ruzies zullen ongetwijfeld sporen achterlaten. Sporen die door de tijd en vooral rust kunnen vervagen. Denk ik. Hoop ik. “Een scheiding veroorzaakt geen trauma. Ruzies veroorzaken trauma’s.”, aldus de therapeut. Ik hoop het.

Ook voor hen is de teerling geworpen en is er duidelijkheid. Papa woont ginder en mama woont hier. De regeling is getroffen. 50 – 50.

In een razend tempo heb ik in de nieuwe plek een thuis proberen maken voor hen. Het eerste wat er stond was hun bed en hun speelgoed. De rest volgde later. Zij zijn nu wat telt. Vergeet echter zelfzorg niet. We gaan vooruit aan een razend tempo, maar af en toe temporiseren doet oprecht deugd. “Soigneer u”, zei de beste vriend wekenlang als einde van onze dagelijkse telefoongesprek. En gelijk had hij.

Stilaan geraken we er uit en wie weet, zeggen we ooit: dit was een goede beslissing. In afwachting van dat besef doen we voort ons best en proberen we zoveel mogelijk om en over de muur te lopen in plaats van er tegen.