Ik heb er lang over getwijfeld. Of ik wel iets zou schrijven. De combinatie van de vraag van de Vaderklapkern en het besef dat dit eigenlijk een taboe is, hebben mij ertoe gebracht dit neer te pennen. Wij, vaders, hebben nogal de neiging om te zitten stoefen over onze relatie.  

Haantjesgedrag. Het oerinstinct als jager. Overload aan testosteron. Weet ik veel. Maar over gebabbeld wordt er niet. Moet dat? Misschien niet. Maar het kan wel opluchten om gelijkgezinden te ontmoeten of te horen. Of gewoon om uw verhaal te delen.  

Het feit is: het is hier op moment een k*tzooi thuis. Al maanden. Onze hoofden zitten vol kronkels. Met de nodige ruzie erbovenop. Corona en drie jonge kinderen en druk op het werk zeker, en op elkaars kap zitten constant.  

Het was en is bij momenten nog steeds pittig. Ik heb het gevoel op een kruispunt te zijn gekomen. Eigenlijk zijn we er net voorbij. Op het kruispunt konden we ofwel samen rechtdoor ofwel apart naar links en rechts. Het werd samen rechtdoor. Met therapie en al. De ene week is top, de andere week s*ckt. Twee stappen vooruit. Eentje achteruit.  

Als ik achterom kijk, zie ik het kruispunt nog liggen. Zo voelt het vaak. Ik kijk opzij en zie anderen alleen verder trappelen. Of moet ik zeggen: “ploeteren”. En dan denk ik: “is dit het wel?”. Ik kijk rechts en zie er na jaren alleen plots weer met twee verder gaan. Zo kan het misschien ook. Alles komt dan goed. 

Samen vooruit is echter voor mij de enige weg. Of het voor haar ook zo is, daar moet ik op vertrouwen. Vertrouwen dat na al die jaren samen plots zoek is.  

En dan begin je te praten met anderen. Het is hier van dit. Daar van dat. Ginder schort het ene. En ergens anders het andere. Vele maskers vallen af. Het maakt onze situatie niet makkelijker, maar biedt ergens een vorm van relativering. Blijkbaar zijn we niet de enigen. Al lijkt het soms wel zo dankzij sociale media en maatschappij.  

Wat er de voorbije maanden gebeurd is, weet ik niet. Is het de sleur van jaren samen? Is het dat virus? Zijn het die drie jonge kinderen? Is het dat werk? Dat samen thuiszitten? Covid? Ergens een combinatie van dat alles. 

Collega-vader, ik ga u geen tips geven. Weet dat u niet alleen bent. Weet dat het ok is om samen in therapie te gaan. Praat. En praat soms ook niet. Probeer gewoon. Probeer gewoon te doen wat je het beste lijkt. Maar het is geen schande. En het zou geen taboe mogen zijn. Soms gaat het gewoon even niet. Hoe kut ook, het zij zo. Zoek hulp. Doe geen domme impulsieve dingen. Maar gewoon, zoek hulp. Samen of alleen.  

Succes, mannekes. En sterkte.  

Alles komt goed.  

Echt. 

Ooit.  

Ergens.  

Altijd.  

Zelf je verhaal delen? Dat kan door een mail te sturen naar wim@vaderklap.be