Ik wandel vaak. Voor wie me kent, is dat een understatement. Meer nog, het is me zelfs gelukt om er deels mijn werk van te maken… Doch dit slechts terzijde. Waar ik het even over wil hebben.

Wandelen is in, al dan niet noodgedwongen door u weet wel wat (wordt het geen tijd dat we het virus ook gaan benoemen als Voldemort, hij die niet genoemd mag worden…) Ik zie tegenwoordig wandelaars in allerlei samenstellingen: de eenzaat, het koppel, het koppel met de kinderen, de vader die de kinderen uitlaat opdat moeder even stilte heeft in huis (en omgekeerd), de vriendinnen, al dan niet met fles cava op een dekentje. Ook twee koppels die samen op stap zijn en waar al snel duo’s gevormd worden: de mannen bij elkaar, de vrouwen meestal voorop.

Wat ik veel minder zie, is een groepje (van maximum 4 uiteraard) mannen. Mannen/vrienden die samen wandelen, het blijft een opmerkelijke zeldzaamheid. Zie je ze toch, dan zijn ze vaak gekleed in groene kledij, echte stapschoenen en een waardevolle verrekijker om de hals. Geen probleem hoor, ik heb vaak zelfs zin om mee te stappen en vogels te gaan spotten en zo weer wat bij te leren.

Maar zo wat mannen die gewoon eens gaan wandelen samen en wat bijbabbelen, zorgen delen, verhalen wisselen en flauwe moppen tappen, nee, het blijft een zeldzaamheid. En ik vraag me oprecht af waarom… Uw antwoord/vermoeden/suggestie/… is zeer welkom op wim@vaderklap.be

Ook het antwoord op de vraag: Gaat u mee als we met Vaderklap een vaderwandeling organiseren? Eens het weer mag, eens het-wat-niet-genoemd-mag-worden onder controle is. Ik schrijf me alvast in!