“Hij mag later al mijn platen hebben!” Die reactie hoorden we deze zomer al dikwijls van vaders, op de vraag welke ene plaat ze hun kind graag cadeau willen doen. Maarten Leenknecht (34) oftewel Letterknecht uit Gent wil daar evenwel nog even mee wachten, uit schrik voor beschadigingen. Hij is de eerste in deze reeks die zijn zoontje Fons (2) wat moet intomen bij de muzikale opvoeding. In al zijn enthousiasme weerhoudt de peuter zijn vader er immers van om zelf te kunnen luisteren naar zijn favoriete platen.

Maarten werkt parttime als docent grafische vormgeving aan de Arteveldehogeschool  en besteedt de overige tijd aan letters schilderen en muziek. “Tot twee jaar geleden had ik als Mr. Leenknecht een wekelijkse radioshow op Bruzz en draaide ik geregeld in de White Cat in Gent. Toen ik papa werd en ik een ander leefritme moest aannemen, ben ik daar geleidelijk aan mee gestopt. Sindsdien staat het draaien op een laag pitje en ben ik meer actief als street artist en letterschilder”, vertelt hij.   

De imposante platenkast, centraal in de woonkamer, doet evenwel uitschijnen dat muziek nog altijd een belangrijke rol speelt in zijn leven. Zo zijn er zelfs twee. Toen hij jaren geleden ging samenwonen met zijn vrouw, zangeres Lize Accoe, hielden ze hun collecties gescheiden en sindsdien staan die nog altijd in twee aparte kamers. “Ikzelf heb zo’n duizend hiphop-, funk-, jazz-, afro-, latin en soulplaten, en dan nog een vierhonderdtal singles met wat ik ‘jukeboxmuziek’ noem. Het zijn die typische classics van Salt-n-Pepa, De La Soul en Stevie Wonder, die je wel eens op het betere trouwfeest hoort.”

Waardevolle platen

Opmerkelijk: Mr. Leenknecht noemt zichzelf geen vinylpurist. “Veel deejays hemelen vinyl op door de superieure geluidskwaliteit, maar die bekom je natuurlijk alleen met een goeie naald en een deftige soundsystem. Op minder goede soundsystems zal je niet altijd een goede klank uit die platenspeler krijgen en kun je net zo goed degelijke digitale files knallen”, meent hij. “Bij platen gaat het evenwel om meer dan de muziek”, vult hij snel aan. “Je kan de hoes vastnemen en de lyrics of de credits lezen. Dat kun je natuurlijk niet bij een MP3 of een WAV.”

“Ik hecht wel degelijk meer waarde aan mijn platen dan aan mijn digitale muziek. Ik heb ze veel bewuster uitgekozen in de platenwinkel, ik heb er mijn spaarcenten voor neergelegd en ik hou er waarschijnlijk wel mijn hele leven aan vast. Da’s dus helemaal anders dan op Spotify, waar een algoritme voor jou de muziek kiest”, vindt Maarten. “Vooral met mijn oudste platen voel ik een echte verbondenheid, want die heb ik logischerwijze al het vaakst opgelegd. Dikwijls gaat het ook om pareltjes die ik uit de verzameling van mijn vader meegraaide. Die hebben echt een sentimentele waarde voor mij.”

Ritmegevoel

Maar net dié platen beluistert hij tegenwoordig niet meer zo vaak, door Fons. “Hij ging al heel vroeg mee naar de optredens van Lize en ook bij het beluisteren van platen hebben we hem snel betrokken. Van zodra ik de stofkap van mijn platendraaiers optil, komt hij gefascineerd kijken naar de lichtjes en de schuiven op het mengpaneel. Tegenwoordig wil hij daar ook altijd aankomen en scratcht hij erop los. Da’s enerzijds natuurlijk heel fijn, maar anderzijds hadden we hem beter kunnen duidelijk maken dat hij niet altijd zo’n actieve rol hoeft te spelen in ons luisterproces”, lacht Maarten.

Met twee muzikale ouders, reageert de peuter in ieder geval heel positief op muziek. Meer zelfs: toen hij wat op zich liet wachten, maakten Maarten en Lize samen een mixtape met hun favoriete relaxte songs voor familie en vrienden, als alternatief op de doopsuikers. Laid back and loaded with love. “We hebben de indruk dat hij al een goed gevoel voor ritme heeft, wat ons echt trots maakt. Hij speelt graag met de muziekinstrumentjes in zijn speelgoedkoffer en toevallig hebben we hier om de hoek een school die al vanaf de kleuterklas muziek gebruikt als centrale rol in het leerproces. Op 1 september gaat hij voor het eerst naar school, benieuwd hoe dat zal gaan”, klinkt het.

Wat als Fons helemaal niks voor muziek had gevoeld? “Dat lijkt mij weinig waarschijnlijk, maar dan was dat natuurlijk ook OK geweest. Wil hij een drumstel, dan kopen we dat. Wil hij aan ballet doen, dan mag hij dat. Wil hij voetballen, dan zal ik wellicht wel eens vloeken maar uiteindelijk zal ik dan ook op zondag aan de zijkant van ’t voetbalplein gaan staan.”

Marcos Valle

De plaat die Maarten selecteert voor Fons is ‘Previsão Do Tempo’ van de Braziliaan Marcos Valle, uit 1973. Geen klassieker (al denkt hij daar zelf anders over), niet zozeer voor de hoes en al zeker niet voor de teksten. “Die begrijp ik maar half, maar da’s niet zo erg. De zang is hier gewoon een extra instrument”, knipoogt hij.

“Ik heb dit Latin album destijds zelf leren kennen via LeFtO of Gilles Peterson, die zonder twijfel mijn grote voorbeelden waren voor mijn eigen radioshow. Als deejay heb ik muziek lange tijd benaderd vanuit een educatieve rol, om zo mijn kennis mee te geven met de luisteraars. Maar muziek kan en mag natuurlijk ook gewoon ontspannend zijn. Het heeft een grote impact op mijn gemoed en dit album heeft echt een meditatieve werking voor mij”, stelt Maarten.

Fons moet evenwel nog even wachten om dat effect zelf te kunnen ervaren. “Ik spaar die plaat liever tot hij wat ouder is en niet koste wat kost wil scratchen als hij een plaat ziet draaien. Dan zal het ook des te beter binnenkomen bij hem!”