Nog twee weken, nog slechts twee weken. En het schooljaar 20-21 begint weer. Ik wil jullie niet bruskeren, maar ik schrok er zelf wel even van. Nog twee weken en ze, de kinderen hier ten huize en veel kans ook ten uwen huize, gaan weer dagelijks naar school.

En daar ben ik oprecht blij om. Niet zozeer voor al het leren, huiswerk en opdrachten, toetsen en examens. Belangrijk, dat wel. Maar vooral, voor het sociale. Kinderen en jongeren hebben kinderen en jongeren nodig. Als spiegel voor hun eigen gedrag, als gesprekspartner bij het geworstel van een puberbrein, als dader en slachtoffer van humor in ontwikkeling, als fietspartner in gietende regen en bij tegenwind.

Ik was dan ook echt opgelucht toen ik vernam dat de scholen gewoon weer opengaan. 5 dagen per week, zoals we het ooit gewend waren. Nu ja, gewoon… Ik snap niet alle regels hoor. Mondmasker aan in de klas, ook als ze zitten en (zo nu en dan) zwijgen. Mensen met meer kennis van zaken zullen wel weten waarom ze die regel opleggen, maar ik zie niet goed waarom ik op café aan maskerloos aan tafel mag zitten en mijn vier vrolijkerds dat in de klas niet mogen.

Ik hoop, echt heel oprecht, dat ze weer elke dag kunnen spelen - hangen - gibberen - roddelen - commentaar geven op die van (vak zelf in te vullen) Ze kijken er hier zelf ook echt wel naar uit. Dus meneer of mevrouw Corona, please control yourself. En geef onze kinderen de vrijheid terug. De vrijheid die ‘de school is juist een gevangenis papa’ schoolgaan eigenlijk echt wel is.

Maar tot dan, geniet ervan. Nog twee weken. Dan is het weer brooddozen, drinkbussen, koekendozen, wekkers, turnzakken en berichten met ‘pappie…. ik vergat mijn pennenzak… kunt gij…?’ En dan zal ik even grommelen maar ook zo dankbaar zijn dat dat weer kan.