Ik geef het toe, ik maak me zorgen. Niet zozeer over Covid, mondmaskerplicht of een jeugdbende die een strand terroriseert. Wel over de sfeer die er steeds meer lijkt te komen. Ik ben ongerust. Ruimte voor nuance is er steeds minder. Zoveel mensen gaan uit van het eigen grote gelijk en kan de drang om daar luidop en ongefilterd voor uit te komen.

Ik geef graag het voorbeeld van de 50+-er die het nodig vond om van aan de andere kant van de plaatselijke rivier (denk leegte, eenzaamheid,…) mijn mondmaskerloze dochter toe roepen: hey trien, moete gij uw masker ni opzetten misschien? Maar omdat hij op een koersfiets zat, droeg hij zelf geen… intens sporten, weet u wel…)

Ik denk aan de vele reacties online op de gebeurtenissen op het strand. Vreselijk, zowel de vechtpartij als de reacties. Ja, wie fout deed, dient te worden gestraft. Maar mag de vraag gesteld worden hoe het zover kan komen? Mogen we hier een verhaal van maken dat vanuit meerdere hoeken bekeken kan worden?

ik ben ongerust over de toenemende onbestuurbaarheid van ons land. Ook hier lijkt er steeds minder ruimte voor compromis en gesprek en lijkt het eigen grote gelijk wel de norm te worden. Hoe verklaar je anders dat we nog steeds geen regering hebben? Een gevoel van burgerzin en verbondenheid kweek je niet op die manier, denk ik dan.

Ik maak me zorgen over het gebrek aan luisterbereidheid en openheid. Vaak gevoed door angst. Een quasi permanente stroom van onheilstijdingen en steeds strengere regels… Soms lijkt het een wedstrijd. Wie heeft de strafste cijfers en wie reageert daar het strengst op? Die steeds strengere regels openlijk in vraag stellen, duldt men minder en minder. Registreren, reserveren, controleren (we weten perfect in onze gemeente wie de zieken zijn en waar ze zitten…), ik vind het een beetje verontrustend.

Ik maak me zorgen om mijn kinderen. Ja, de wereld is aan het veranderen, er verschuift vanalles. Ik kan alleen maar hopen dat de spanningen die nu overal toenemen leiden tot iets goeds, iets moois. Iets waar zij later op kunnen terugkijken en kunnen zeggen, ik weet nog hoe het allemaal begon.

Maar als ik dan, zoals gisterenavond, in mijn opblaas-zwembadje lig af te koelen, om elf uur ‘s avonds en ik zie twee vallende sterren, dan denk ik… ach, uiteindelijk zijn we allemaal maar een klein stipje in een enorm universum. En kruip ik afgekoeld en enigszins gerustgesteld mijn veel te warme bed in. Veel te warm, want tja, dat klimaat…