Ik ben een papa die geniet van kleine dingen.

Kleine dingen zoals samen in de tuin spelen, verhaaltjes voorlezen 's avonds, samen met Lego spelen, of wanneer F me steeds wil helpen en achter me aan huppelt.
Maar ook samen op de fiets ritjes gaan maken.
Dan rijden we samen door de velden op zoek naar koetjes of op zoek naar een mooie eik.
We zingen onderweg, we roepen onder de brug.
Met F op mijn fietsstoel is het altijd plezier, zijn verhalen vol fantasie om naar te luisteren, of hij valt in slaap.
Dan geniet ik van zijn helmpje dat tegen mijn rug leunt.

Fietsen dat doe ik graag, al mijn hele leven. Was het nu mijn BMX of mijn mountainbike, op 2 wielen of op mijn achterwiel.
Het is iets dat ik hem moet leren, mijn taak als papa.
Al lang keek ik er naar uit.
Toen F een peuter was stond de eerste fiets al te wachten. Het moest iets cool zijn, een crosser, eentje die op mijn BMX van vroeger geleek. Maar ook een goed ergonomisch model. Een Early Rider werd het.
Hij stond te blinken in de living tot F er klaar voor was om ermee te proberen rijden.
De goesting kwam al snel. Zadeltje naar beneden en samen door de living naar de keukentafel en terug. Al snel deed hij het alleen.
Heerlijk om te zien.
Maar F groeit. Dus de zoektocht naar de opvolger was begonnen. Na me wat te informeren hoe je het best een kleintje leert fietsen, bleek dat die zijwieltjes toch geen goed idee zijn. Peuters leren namelijk snel zelf hun evenwicht te bewaren op de loopfiets. Gebruik je zijwieltjes dan neem je dat evenwichtig gevoel terug weg. De opvolger naar een grotere Early Rider leek voor mij dus de beste keuze.
Mama vond alles goed en liet me volledig doen. Zolang het maar de beste keuze was voor F, vond ze.
Na even zoeken stond er weer een fiets te blinken in onze living. Deze keer eentje met trappers.
F superblij want dit is een echte grote jongens fiets.

Deze lente was het tijd om te oefenen. Rustig uitleggen is key, jezelf en hem de tijd geven, nog meer.
Eerst een voet op de trapper. Wanneer je vertrekt direct hard duwen, de andere voet volgt natuurlijk.
Kijken naar waar je wilt uitkomen, is heel belangrijk. De rest volgt dan wel.

De beste tip die ik kreeg van iemand was 'de sjaal'.
In de zomer? Om rond zijn borst te draaien natuurlijk. Onder de oksels en jij neemt de uiteinden vast.
Wanneer hij vertrekt loop je naast hem.
Zo oefenden we in de staat, rond de blok. Ik krijg er nog loopbenen van...
F vindt het heel leuk maar grijpt toch vertrouwd terug naar zijn loopfiets. "Want dat gaat supersnel."
Verschillende keren oefenen we samen. Eigenlijk kan hij het perfect. Tijd om die sjaal eens weg te trekken... Wanneer ik merk dat vertrouwen groot genoeg is neem ik de beslissing. Hop!
Hij verschiet toch heel even, maar zijn euforie van dit vrije gevoel is veel groter.
"Ik kan het Papa!!"
Gelach door heel de staat, ja hoor, F fietst alleen.

Wat een heerlijk gevoel, mijn zoon te leren fietsen. Hij die het beseft, het vertrouwen heeft in zichzelf.

Hij fietst dolgelukkig en lachend door onze staat, ik loop naast hem met een ongelooflijk heerlijk trots gevoel.