18 zomers. Zoveel zomers hebben we om te genieten van onze kinderen. Voor ze groot zijn en het nest verlaten. We schreven het hier al eerder…

Ik verontschuldig me alvast, maar 18 is misschien wel wat naïef. Ik zit hier met een N van 16 en een L van 14. Een recente post-corona zondag besloot ik, een beetje onverwacht, een dag naar zee te gaan. Het weer was mooi, maar niet te mooi (anders is het daar te druk), de weg was vrij en de zin in jodium zeer groot.  

Dus klonk er plots enthousiast door het huis: “Kinderen, vader heeft een topidee! We gaan nu naar zee!” Waar ik een viervoudige ‘Hoera en hoezee’ verwachtte, ontving ik er slechts twee. B van 12 en M van 10 waren alvast dadelijk mee in het enthousiasme van ondergetekende. N daarentegen wou liever gaan skaten, want ‘ik kan nu eindelijk nog eens naar een skatepark’ en L die ging liever naar de manege. Want dat was al van gisteren geleden...  

Ik beken. Ik was in tweestrijd. Wat laat je op zulk een moment voorgaan? De eigen zin (en misschien ook wel behoefte) om samen met de hele bende op stap te gaan of de ruimte waar groeiende kinderen nood aan hebben? En die ze ook wel verdienen? Waar we vroeger zelf ook zo naar snakten... 

Ik ondernam nog enkele pogingen om hen te overtuigen, maar gesloten horeca en zand dat slecht is voor een skateboard haalden de pogingen efficiënt onderuit. Ik mocht met de helft van de bende op stap. Moeilijk, vond ik dat. Niet omdat de twee kleinsten, nee, jongsten niet leuk zijn. Wel omdat er een deel ontbrak.  

Uiteindelijk had iedereen een heel fijne dag. Wij op het strand (en sommigen in de zee), N in het skatepark en L op de manege. Wat ertoe leidde dat we ‘s avonds fijne verhalen konden uitwisselen. En dat ik kon genieten van ieders contentement. Maar heel stiekem hoop ik dat er toch nog heel wat dagen komen dat we wel met zijn allen op stap zijn!