“Papa, ik heb een tand los.” Ze glundert. Ze raakt het aan met haar vinger.

“Kijk, deze hier.”, zegt ze trots.

“Het is de andere.”, zegt de mama met een knipoog.

Haar vinger-tandcoördinatie kan inderdaad wat beter, maar feit is dat er in haar mondje een tand los zit die blijkbaar veel zin heeft om het tandennest te verlaten en richting tandenfee te vliegen.

Ik slik (een beetje).

Ze gaat naar in september naar het eerste leerjaar.

Het.

Eerste.

Leerjaar.

Dat is gelijk al voor echt en al. Met huiswerk.

 Ze gaat naar de Chiro en de tekenschool en de turnles.

 Echte hobby’s en al.

Haar broer begint nu normaal aan zijn schoolcarrière, maar dat vind ik allemaal best ok. In het geval van de dochter heb ik er precies meer last van.

Van groeipijnen.

Want ze wordt groot, dat meisje van me.

En dan lees ik dit stuk van collega-vaderklapper Wim (link). Over pubers die willen skaten of paardrijden en niet meer mee willen naar zee. En dan denk ik: “Ok, het is ok. Zo erg is het allemaal niet. Het hoort er allemaal bij.”

Kleine voetnoot: dit is wat Vaderklap wil zijn en doen. Verhalen brengen van allerlei vaders met allerlei kinderen van allerlei pluimage en allerlei leeftijden. Dit is wat het zo plezant en inspirerend maakt voor elk van ons.

En als u me nu wel excuseren: ik moet de tandenfee bellen dat ze binnen x aantal weken even langskomt.

Een tand los… man man man miserie miserie. (knipoog)

Copyright coverfoto: S&B Vonlanthen on Unsplash