Ik was al enkele jaren zelfstandige in bijberoep en dat kabbelde gezapig voort. Het risico om dat als voltijds zelfstandige te doen heeft me altijd wat tegengehouden omdat ik toch wel graag wat zekerheid wil.

Maar door een samenloop van omstandigheden (ontslagen door verlies van een grote klant bij werkgever, verhuizen door de nieuwe job van mijn vrouw, het verhuren van mijn woning dat zorgde dat ik mijn lening kon afbetalen, een kleuter die naar school mag gaan vanaf de paasvakantie en een peuter die naar een nieuwe creche mag, …) besliste ik om uiteindelijk toch de stap te zetten naar het volledig zelfstandig zijn.

Het werd in eerste instantie een zoektocht naar werkaanbiedingen om het zelfstandig zijn op de rails te krijgen, maar al snel had ik door dat er wel een vraag is in mijn vakgebied, met freelance-opdrachten nationaal en zelfs internationaal.

En dan die ene “vaste” samenwerking die ervoor zorgde dat ik na 2 maanden van de “springplank” sprong en mijn eigen watertjes zou doorzwemmen.

Maar dan was er COVID-19.

Opeens waren de kinderen thuis, geen school, geen crèche. Mijn vrouw startte in deze “crisis” aan haar nieuwe job, en ik was zelfstandige in hoofdberoep. Mijn dagen werden op een heel andere manier ingevuld dan eerst gedacht en eigenlijk ben ik wel heel blij hoe het nu loopt.

Op dit moment is het een combinatie van “papa” door de dag met de kindjes en “zelfstandige” wanneer mijn vrouw terug thuis is.

Nog wat koken, samen eten en dan start mijn andere “werk”dag.

Die ene werkdag vul ik met spelen, eten, wandelen, eten, fietsen, eten, in bad gaan, en dan nog eens eten. (mijn kinderen eten heel de dag…)

Ik geniet ervan om ze zien te groeien, leren, ontdekken, samen spelen, … maar evengoed van boos zijn, rommel maken, ongelukjes en blauwe plekken door wild doen.

Daarnaast leer ik ook heel veel uit mijn eigen ervaringen met de kinderen en soms kookt het potje ook over bij mij en moet ik tot 10 of 20 tellen.

In de voormiddag als de jongste zijn dutje doet lukt het mij soms om nog wat mails te sturen, af en toe een belletje te doen en wat tekenwerk te verrichten. Soms komt K dan op mijn schoot zitten, maar blijkbaar is mijn werk zo saai dat dat niet lang duurt. Dan vraagt hij om Samson en Gert (de oude, yes) of Hakuna Matata op te zetten en dan kan hij weer verder spelen. Intussen is K al enkele halve daagjes naar school geweest als oefening en warempel, hij vindt het best wel tof. Dan doe ik thuis W in zijn bedje en kan ik een uurtje of iets langer goed doorwerken.

De andere werkdag zet ik mij achter mijn computer en teken ik als bouwkundig tekenaar woningen en appartementen uit in opdracht van architecten. Door de grote vraag aan opdrachten en beperkte uren moet ik na een dikke 2-3 maanden tegen nieuwe klanten zeggen dat ik pas nieuwe opdrachten kan aannemen vanaf half augustus. We hebben al vaak tegen elkaar gezegd dat dit zot is, maar samen met mijn vrouw zijn we wel heel blij hoe het nu gaat.

Op naar nog zottere dingen.