Ja, ik was zenuwachtig. Ik zag zijn shows, ik las zijn boeken en nu mocht ik hem bellen. Ik had een afspraak voor een telefonisch interview met Wouter Deprez. U weet wel, komiek, auteur, man met een mening, man met een verfrissend nuchtere kijk op de wereld. Ja, ik ben fan. Never meet your idols zeggen ze wel eens. Dus hield ik het bij een telefoongesprek. Dat ook Corona een rol speelde, is intussen niet meer zo spectaculair.  

De aanleiding voor het gesprek was zijn laatste boek, De Baron van Münchhausen. Heerlijke verhalen over de avonturen van een heerlijke verteller. Daarbovenop krijgt u er zomaar prachtige tekeningen bij van Randall Casaer, voor mij een van Vlaanderens toppers! Ik moest alvast erkennen dat ik de verhalen niet kende, ook al blijkt het om een werk te gaan dat al een hele tijd meegaat. De vraag naar het waarom van dit boek, kreeg een veel gelaagd antwoord.  

Wouter vond het boekje dat hij vroeger in zijn eigen kleine bibje had, terug en werd opnieuw geraakt door de kracht van de verhalen. Ook al waren ze in een verouderde taal geschreven en bleken er een aantal verhalen bij te zitten die achteraf toegevoegd waren. Opruimen en opfrissen, twee redenen al voor het waarom. Daarnaast is er, zo zei hij, te weinig fictie in het lager onderwijs en wil hij daar graag een verschil in maken. Tenslotte vindt hij het ook belangrijk de verhalen te bewaren en door te geven. Tradities bewaren, delen van Europese geschiedenis. En dat kan ook perfect als kunstenaar, je hoeft niet alles zelf uit te vinden, het doorgeven op zich is al een heel waardevol iets.  

In de verhalen spelen dieren een heel grote rol. Zowel positief (de beste hond, het allerbeste paard, …) maar ook als slachtoffer van immense jachtpartijen! Als dierenvriend wou ik wel eens weten of dieren in het leven van de auteur ook een grote rol spelen. Al snel bleek dat niet het geval. Hij is geen huisdierenmens, al wordt de aanschaf van een hond wel ernstig overwogen. Vooral op vraag van de kinderen dan.  

Een terugkerend thema in het boek, is overdrijven. Zijn de verhalen van de Baron echt zo gebeurd of overdrijft hij in zijn vertellingen? Ik vroeg me dan ook af of overdrijvingen dan ook een deel zijn van het leven ten huize Deprez. Ik zou het heel graag willen, wat vaker overdrijven, klonk er al snel. Maar daarvoor is hij vaak te nuchter, geeft hij eerder commentaar op situaties en zal hij veeleer voorlezen voor zijn kinderen dan zelf een verhaal verzinnen. Al is hij fan van overdrijvingen. We horen vaak genoeg: doe maar gewoon. Maar er is, zo vindt hij, niets mis met overdrijven. Het kan het leven mooier maken, leuker ook.  

Als Vaderklap hadden we uiteraard ook vragen over hoe hij zijn rol als vader ziet en invult. Zijn rol als vader van twee. Twee zonen met elk hun eigen karakter. De ene is wat empatischer, meer verlegen en een echte levensgenieter. De andere is dan weer een hevigere versie van de papa, meer een eenzaat met een goed gevoel voor humor. Hij lijkt meer op het personage dat Wouter op het podium brengt. Dat zij al eens aan bod komen in de grappen van vader, stoort hen niet. Ze zien heel goed dat ze daar ook meer een personage zijn. Ze genieten zelfs van het verschil te zien tussen personage en realiteit.  

Of zijn werk hem belemmert in zijn rol als vader? Net integendeel, zo blijkt. Hij is vaak thuis, kan zelf zijn optredens plannen, heeft ‘s morgens en overdag vaak tijd, waar andere vaders net dan niet thuis zijn. Er zit wel evolutie in. Vroeger trad hij bijvoorbeeld 5 keer per week op, vaak in Nederland. Nu nog 2 à 3 keer. Daarnaast stelt ook hij vast dat er een verandering is binnen de gewoontes en aanpak van het gezinsleven.  

Was zijn moeder vroeger degene die het huishouden regelde en zijn vader de man die thuiskwam en in ‘zijn kot’ dook om aan zijn projecten te werken, ligt dat tegenwoordig steeds vaker anders. En, zo denkt hij, dat hoeft niet tot problemen te leiden. Zorg voor afspraken, zorg voor duidelijkheid. Geef aan wat je zelf verwacht en wat er van jou verwacht kan worden en stem dat op elkaar af. Wees er ook flexibel in, afspraken kunnen wijzigen, dat doen de omstandigheden ook.  

Maar Wouter (hier durf ik dat typen, in het echt was het meneer Deprez), wat als een van de kinderen beslist om ook het artistieke pad op te gaan? Jij weet als geen ander welke opofferingen dat vraagt, welke investeringen en welke risico’s erbij horen. Verontrust jou dat dan niet? “Het belangrijkste is dat ze hun eigen weg gaan, net als ik.” Wat ze ook willen worden, wat ze ook willen gaan doen, het belangrijkste is dat ze hun eigen pad kiezen. En daar komt de rol van het onderwijs naar boven. Er is heel veel ten goede veranderd. Er is nu wel oog voor persoonlijke begeleiding en ontwikkeling. Maar daarnaast wordt er soms te weinig rust gebracht. Rust die kinderen en jongeren wel nodig hebben. Het aanleren van systemen (hoe doe ik iets? Waar ligt mijn verantwoordelijkheid?) in combinatie met het overbrengen van kennis, daar ligt volgens hem de kerntaak van het onderwijs. Een kerntaak die niet altijd even goed uitgevoerd wordt.  

Het bieden van die rust, dat is volgens hem dan ook de belangrijkste taak van de vader. Uitstralen dat het hoe dan ook in orde komt, perspectief bieden op het grotere geheel. Kinderen laten zich al eens makkelijker meeslepen door de gebeurtenissen of emoties van het moment. Dat hoort bij hun ontwikkeling, maar het is dan aan de vader/ouders om hen daarin te begeleiden, te tonen dat wat onoverkomelijk lijkt, vaak wel overkomelijk is. Een boodschap die ondergetekende alvast met overtuiging onderschrijft.

Meer weten over het boek? www.wouterdeprez.be