Vijftien jaar. 15. Zo lang werkte in met een vast inkomen en veel betaalde vakantie. En toen wilde ik iets anders.

Loopbaancoaching, introspectie, op prospectie bij organisaties die ik interessant vind, hier en daar zelfs een selectiegesprek. Maar nog geen passende nieuwe job. Ik had kunnen kiezen voor veilig: voor loon en zekerheid. Voor pensioenopbouw. Zeker in deze tijden.
Ik koos voor mijn hart en dat volgen betekende afronden van de job met zekerheden.

Ik nam een loopbaanonderbreking. Wat ik ging doen was me nog niet duidelijk. Maar ik had nog 5 maanden werk voor de boeg.
5 maanden waarin ik op zoek ging.
4 maanden. Een opleiding volgen tot talentcoach.
”Wat ga je nu eigenlijk doen?” vroegen m’n collega's. Ik moest hen en mezelf het antwoord schuldig blijven. Want ik had nog geen concreet plan.
Ik weet wel dat ik iets met mensen wil doen. En ook graag creatief bezig ben. En iets met geluidsopnames. Interviews. Talenten en coachen.
Maar een concreet plan was er nog niet.
3 maanden. Enkele ideeën lenen zich als zelfstandige in bijberoep. Oké dat is al iets. Nu opzoek naar een hoofdberoep.
2 maanden. Ik kom op fijne plekken, laat m’n blije hoofd zien, stel me open en verstuur zeker 20 sollicitatiebrieven.
Ik ga ook op gesprek.
1 maand. Er is geen concrete job.
Ik solliciteer op een plek die helemaal in de lijn ligt van mijn talenten en mijn interesses. De visie ligt me helemaal. Wow dat moet wel mijn nieuwe topjob worden.
Ik werk er 3 maanden. M’n hart voelt bij dat werk niet hetzelfde WOW als m’n hoofd wel dacht.
En dan kan ik aan de slag waar dat eerder niet ging. Ik mag werken met kinderen, met hun talenten ontplooien en met een fijn team op een plek waar alles duidelijk draait.
Ik ga er aan de slag. Met veel plezier en met heel m’n hart. Dit voelt als thuiskomen.

Voor 6 maanden. Dan is het feestje uit. Iets met budgetten en een tijdelijk contract en zo.

Nu zit ik weer in de in between fase.

In een soort niemandsland.

Of een net geen werk-land.

En soms verlang ik naar de veilige zekerheid van de vaste job. De financiële rust die in tijden als deze zeer welkom zou zijn. Zeker nu mijn partners inkomen ook grotendeels wegvalt.

En dan kijk ik naar m’n kinderen. En hoor ik een van de geïnterviewde vaders spreken over met twee fulltime werken om je kind alles te kunnen geven wat het nodig heeft.
En dan moet ik slikken.
Kan ik mijn kinderen geven wat ze nodig hebben? Ik denk het wel. Materieel misschien iets minder. Alhoewel. Ze hebben alles. En meer.

Kan ik hen aandacht geven? Echt betrokken zijn? Kan ik hen duidelijkheid bieden? En zekerheid? Een veilige thuisplek? Ik denk het wel.
En toch speelt de onrust op. En de drang om m’n loopbaan te hervatten. Terug te keren naar de oude zekerheid.
De veiligheid, ook al ligt m’n hart daar nu niet meer.

Kan ik vertrouwen dat er ergens weer een passende job voor me klaarligt? Durf ik de houvast van het nog niet weten los te laten? Of ben ik nu naïef en moet ik mijn zaakjes beter regelen?

Ik ben nooit de lange termijnplanner geweest. Ik leef graag met de dag.
Uitgebreide carrière moves en loopbaangoals had ik nooit.

Ga ik keihard promo maken voor de freelance projecten in de hoop daarmee een inkomen bijeen te schrapen?

Of werk ik links en rechts aan wat klussen, help m’n schoonbroer met houthakkerswerk, en blijf ik mijn blije kop aan de wereld tonen.

"HIER BEN IK MET AL M'N TALENTEN EN IK ZOEK WERK!"  Zoiets?

Bij deze.

Ik besef dat ik niet te klagen heb. Ik ben niet ontslagen. Heb geen uitkering die me dwingt te solliciteren op jobs die ik niet wil. Ik kan mijn loopbaan steeds terug opnemen - iets met vaste benoeming in een van de Vlaamse overheidsapparaten.

Ik houd mijn hoofd koel. Focus op de dag van morgen en richt de blik naar de komende maanden.

Ik ben nu 40 en zit in de tussen fase.

Tussen jong en oud zijn
Tussen kleine en grote kinderen opvoeden
Tussen eerste carrière en een volgende
Tussen geboorte en de dood

Ik zit er precies middenin.

Vader zonder werk. Vol met plannen en energie. Uitkijkend over een landschap van onzekerheid en een onzichtbare ziekte die de dreigende soundtrack is geworden bij de wereld vandaag. En die elk plan op losse schroeven zet.

Wie valt en wie behoudt zijn evenwicht?

Hoe blijf je staan als de fundamenten trillen en wegvallen?

Waar is er houvast? In mezelf en buiten mij?

En hoe blijf ik een ruggengraat voor de kinderen die mij zijn toevertrouwd?

"Ik leef onrustig en onzeker tussen de liefde en de leegte" zingt Stef Bos. Maar ik sta dus wel degelijk! 
-Ik sta en ik adem - in de onrust - de zekerheden in de mist.

"Ik ben altijd onderweg"