Naar aanleiding van dit artikel deze nacht verschenen, reageren we. Is het toch dé waarheid of eerder slechte framing? Een wederom van de pot gerukte veralgemening van de media? Daarom reageren we.

Sinds een tijdje wordt er weer heel wat geschreven over de traditionele rollenpatronen in het gezin. Als alleenstaande vader heb ik daar toch heel wat vragen bij. En als enthousiast lid van Vaderklap ook. Net als vele andere vaders, zo horen we in onze Vaderklapkroeg.  

Eerste bedenking. Wat valt er onder huishoudelijk werk? Wordt daar ook grasmaaien, hagen scheren, badkamer schilderen, keuken renoveren en ander ‘mannelijk’ werk bij gerekend? Vreselijk vind ik het, zo te moeten denken. Ik ken vrouwen die helemaal alleen de gevel van hun huis renoveren en zelf spendeer ik heel wat uren per week aan de was van mijn vier kinderen.  

Tweede bedenking. In deze tijden van veranderende samenstellingen van gezinnen, hoe zinvol is het nog te kijken naar de zogenaamde traditionele gezinnen? Steeds vaker gaat om alleenstaande ouders, nieuw samengestelde gezinnen, LAT-relaties,… Allemaal andere situaties met allemaal een verschillende organisatie.  

Derde bedenking. Hoe komt het dat mannen minder van het ‘strikt huishoudelijke’ zouden doen? Ligt dat enkel aan de man/vader? Is er niet ook een oorzaak te vinden bij de wederhelft? Persoonlijk hoor ik heel vaak commentaar op, ik zeg maar het iets, het inladen van de afwasmachine, het ophangen van de was, stofzuigen... als dat gebeurt door de vader. Gebeurt dat dan echt slechter? Of gewoon anders? En hebben sommigen het gewoon moeilijk met aanvaarden dat anders ook ok is...

Ik vraag het me oprecht af. Verhelderend vond ik het stuk ook de wachtende vader en de poortwachter-moeder in het boek van Nina Mouton.  

Uit cijfers blijkt dat 80% van de éénoudergezinnen vrouwen zijn. Verrassende cijfers, toch. Zijn dat dan allemaal slechte papa’s die hun verantwoordelijkheid ontlopen? Of zijn dat ook vrouwen die, na een scheiding, er zelf voor kiezen niet voor de 50/50 regeling te gaan? Om vader te straffen, omdat ze hun kinderen zelf niet kunnen missen, omdat ze elders willen gaan wonen...

Wat de reden ook is, de kinderen krijgen zo niet de kans een band op te bouwen met hun papa en gaan die misschien niet zo graag gaan. Waardoor ze meer bij de mama willen blijven, de papa nog minder zien, … Ik vermoed dat u wel begrijpt dat dit niemand ten goede komt.  

Ik vind het vooral jammer. Heel jammer dat er nog zulke titels en artikels geschreven worden. Anno 2020 zowaar. Als we dan toch die verandering willen, helpt dat echt niet. Kijk naar wat er wel allemaal gebeurt, stop met het afwegen van het ene tegen het andere.

Opvoeden is geen wedstrijd, zo zegt de Week van de Opvoeding dit jaar. Misschien moeten we dat ook maar eens doortrekken naar het huishouden? Ieder doet wat ie kan, praat met je (eventuele) partner en maak er het beste van.

Dat doe ik ook.

Dat doen wij allemaal.