Zomaar een doordeweekse woensdag. Ergens in het voorjaar. De lente volop in fel groen uniform, parfum rondstrooiend voor een enkele haastige passant.Zelf blijf ik gewoon thuiswerken en thuisonderwijs van mijn kroost opvolgen. Zoals de meeste ouders deze dagen. Zoals u.

De voorbije dagen was het mijn vrouw haar beurt. Vandaag is het aan mij. Om gewoon boven bij mijn twee kinderen te zitten en hen af en toe te helpen bij het thuisonderwijs.

Prima. Tuurlijk. Graag zelfs. Fijn bij m’n zoon en dochter. Ik denk aan af en toe een apparaat aanloggen, de Wifi opnieuw instellen, een stekker inpluggen, een oefening meelezen en iets nakijken.

En ondertussen zelf wat doen…

Mijn vrouw had me vooraf gewaarschuwd: “Zelf werken gaat niet lukken schat”. Ach dat lukt vast wel. Chill. Komt goed.

Ik vertrek na het ontbijt met de kroost (9 en 7) naar school – euh naar de slaapkamers boven – waar hun bureautjes inmiddels keurig zijn ingericht op thuisonderwijs.

Weekplan overlopen en checken of de taken duidelijk zijn.

Toestellen opladen en link naar online leerplatform openen, lukte m’n jongste niet zelf, andere laptop, vandaar.

Oké, iedereen klaar, start!

Ik neem m’n tas voor een slok koffie.

Of ik even bij dochterlief wil komen kijken hoe goed het gaat? Tuurlijk schat!

QRcode reader zoeken op de telefoon. Ja zo het werkt … doe maar meid.

Ook m’n zoon vraagt om aandacht (iets met een potlood, wat al lang is opgelost als ik bij hem ben, maar of ik toch even wil kijken bij hem).

Even een mail met instructies zoeken op m’n telefoon, nee die was in gebruik, m’n laptop (ook in gebruik), de pc beneden dan maar… Trap af - trap weer op.

Instructies gevonden, de zoon kan weer verder.

Boek openslaan en even een stukje lezen… of toch niet.

Frustratie-bui 1 helpen doorkomen (zelf rustig blijven, begrip tonen, eigen opkomende ergernis diep diep wegstoppen, begripvol luisteren en bij m’n kind blijven,…)

Even pauze en beneden iets gaan drinken… “Goed idee schatten, doe maar zelf. Ik lees hier even in mijn boek…”

“PAPAAAAAAA! KOM SNÈ-HÈL! Er is glas gevallen…”

“Oké ik kom naar beneden, doen jullie alvast schoenen aan zodat er geen glas…..” “Ja pap hebben we al gedaan…”

Spurtje naar beneden. De keuken gedweild en gestofzuigd. Glas met milkshake was omgevallen omdat de blender te dicht bij de rand van het aanrecht stond. “Kan gebeuren hè pap?” “Kan gebeuren ja.”

Allemaal terug naar boven nu. In mezelf mopper ik: “Even iets drinken is toch niet milkshake maken en met glazen gooien?” Ik hou me kalm. Ik ga geen oordelen gooien. Daar heeft niemand iets aan.

Verder wat rekenwerk nakijken.

Frustratiebui 2 overleefd. Er waren 24 goede oplossingen gemaakt. 24! Toch was de teleurstelling om die 6 missers groot en duurde het een tijd voor er weer positief naar de 24 geslaagde berekeningen gekeken kon worden.

Waar stond m’n koffie ook alweer? Nee daar kom ik niet aan toe.

Tijd voor turnen. Toch maar even bij blijven staan, zodat er niet weer een kind van de hoogslaper een gat in z’n kop valt.

We turnen met 2 schermen erbij - een voor de YouTube filmpjes van de eigen turnleerkracht en de andere voor de spelinstructies middels een digitaal rad van fortuin.

Dan weer aan de taaloefeningen.

M’n dochter overtuigen om toch maar naar de o zo correcte (maar saaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaie) juf van het online leerplatform te luisteren; “Waarom maakt mijn eigen juf niet alle filmpjes? Die is veel leuker en legt het veel beter uit…” “Als juf dat ook nog eens allemaal kon...”

Boek opnieuw genomen… en weer neergelegd.

Want er moeten blokken voor de meetkundeconstructies gehaald worden - zodat m’n zoon verder kan rekenen en geen half uur afgeleid is bij z’n Lego bak!

Slokje koffie?

Nee, want nu gaan we flitsoefeningen doen om de automatisatie van de maaltafels en het splitsen er in te krijgen….

Laatste oefeningen maken jongens! Het gaat lukken.

Nog een stukje lezen misschien? Waar had ik dat boek gelegd?

En m’n koffie – die is nu koud.

Tot aan de lunch heb ik welgeteld ¾ pagina gelezen en ben 8 keer opnieuw begonnen aan dezelfde alinea. Én heb 2 websites geopend in mijn browser, om later (vannacht waarschijnlijk) te lezen.

Nogmaals groeit mijn respect voor alle leerkrachten die dagelijks dit huzarenstukje klaarspelen.