“Zeg papa, wij zijn spioneerders. Wij gaan op missie. Wat is onze missie, papa? Hé hé hé?”

Geen idee waar ze dat spionnending had opgerakeld. Ik gok op van één van de tekenfilms die afgespeeld worden op de tv bij de inwonende schoongrootouders. Maar het was wel best grappig. M1 wou op missie gaan als spioneerder en kleine broer M2 volgde gedwee. Niet dat hij het concept stiekem sluipen doorhad, tot grote frustratie van opperspioneerder en grote zus M1, maar goed…

“Morgen gaan we echt op missie.”, zei ik. En zo geschiedde…

Ik vind het, eerlijk is eerlijk, niet makkelijk om ze van dat scherm te houden in coronatijden. Als je ze de aandacht of de juiste afleiding geeft, dan denken ze geen seconde aan de iPad. Zo zijn die kleuters van mij dan ook weer wel. We bakten al eens cakejes en brachten die rond met de fiets, experimenteerden met homemade limo, etc. En vandaag gingen we dus op missie.

Voor alle duidelijkheid, ik wil me hier niet als Best Dad Ever profileren. Dat ben ik niet, verre van. Zie het als een tip. Een doodgewone tip voor in coronatijden of voor in het weekend of voor in de vakantie …

Het concept is simpel. Ik schreef opdrachten op briefjes, plooide die en deed die in een kommetje. Dat waren de missies. Er was een blad met geslaagde en niet-geslaagde missies. Had ze tien geslaagde missies, dan kreeg ze een schatkaart en die verwees dan weer naar … euhm … jah … een schat verstopt in de tuin. Lunchbreak niet meegerekend hebben we ze - vooral de oudste - toch een uur of vier kunnen bezighouden. Goed, niet?

Mejuffer M1 mocht ze als spioneerder verkleden. Ze koos voor een onopvallende gothic-achtig heksenkleed. 007 zou trots zijn op haar kledingkeuze, denk ik dan.

De missies varieerden van fietsen rond het huis, een spionnenverrekijker maken, werkblaadjes van de juf (dank u Juf Joni) invullen, een appel eten, springen op de trampoline, cakejes versieren, een rijmpje maken, kruiden en dieren zoeken, etc.

De sfeer zat goed. Al was er wat drama bij missie “een puzzel maken” omdat ik M2 hielp en M1 haar puzzel een beetje kapot ging. Nu goed, een spion kan tegen drama, zeker?

Er werd vervolgens op slippers en in heksenkleed rond het huis gefietst. Helemaal zoals een echte spion.

De werkblaadjes werden correct ingevuld, op ééntje na. Ook dat zorgde voor drama. De appel ging vlot binnen. Zonder drama.

En na een uur of drie, met weliswaar een pauze - elke spion moet nu eenmaal eten -, konden we de schatkaart overhandingen.

OK, ik ben geen tekenwonder, dus het duurde even voor ze de weg vond. Uiteindelijk vond ze de doos met wat snoepjes - sorry, suikerpolitie - en was het feest.

“Morgen weer spioneerdermissies, papa?”