15 jaar. Verliefd. Van het niveau van nu helemaal vergroeid met de telefoon, stralend glimlachend boven het scherm, een wereld die kan vergaan en we merken het toch niet. Kent u het nog? Beeld u zich dat eens in tijden van corona?  

Hier loopt er zo ene rond. Voor het eerst in zijn leven helemaal van zijn sokken geblazen door vrouwelijk schoon. En hij kan er niet naartoe. Nee, ze woont niet in Zuid-Ossetië, nee ze is niet imaginair. Er is corona. Enkel essentiële verplaatsingen. Geen fysiek contact. Maar papa...  

Wat doe je dan, als papa? Luisteren en praten, dat is mijn plan van aanpak. De theorie van de kokers, zo weinig mogelijk besmetting. Intussen niets nieuws meer. Maar ge moogt toch gaan wandelen met iemand, papa? Klopt jongen, maar wordt het niet moeilijker als je elkaar ziet en niet moogt aanraken? Ga je dat wel kunnen? Wil je het risico nemen het virus van hier naar daar te brengen of omgekeerd?  

Ik verbied het hem niet. Ik laat de keuze of de beslissing aan hem. Ik haat groot worden, papa. Ik wil zo geen beslissingen moeten nemen. Welkom in de echte wereld, jongen.  

We zijn intussen drie weken verliefdheid in corona ver. Hij zag haar nog steeds niet. Toch niet dat ik weet. Hij gaat zo nu en dan fietsen. Nee papa, echt niet naar haar. Echt niet. We hebben wel al elke dag gebeld, elke dag he! Dank u, Proximus, voor de extra GB’s en belminuten. Het verzacht de pijn, vergroot het verlangen...  

Verliefd zijn is al niet zo makkelijk. Zeker niet als puber. En al helemaal niet als er virussen rondwaren... extra reden om te duimen dat het hier snel voorbij zal zijn! Dat virus dan, de verliefdheid mag nog heel lang duren.