Nina Mouton is op dit moment misschien wel een van dé referenties als het gaat over opvoeden. Haar boek ‘Mild Ouderschap. Zelfs tijdens de woedeaanval in de supermarkt’ verkoopt misschien nog sneller dan toiletpapier in het begin van de corona-periode! Lezingen liggen vast tot in 2021 en worden volop bijgewoond. Door vooral de moeders, maar daar komen we nog op terug, verder in de tekst.  

Maar, voor wie haar niet kent, Nina Mouton is gezinspsychologe (nee, ze neemt voorlopig geen nieuwe patiënten meer aan), veelgevraagd spreker, columniste, moeder en wederhelft. En ook de zus van Eva Mouton, een veelgevraagde cartooniste die dan ook voor de illustraties zorgde in het boek. Een boek waarin zelfs het heerlijke ronde lintje voorzien werd als bladwijzer. Ondergetekende wordt erg blij van dergelijke details.  

Over het boek zelf kan ik kort zijn: lezen. Het leest vlot, het is begrijpelijk en er staan dingen die, alvast voor mij, echte eye-openers zijn. Zo spreekt ze over inner voices (u klinkt ineens helemaal zoals uw vader/moeder), langetermijn doelen (hoe wil ik mijn kind afleveren aan de maatschappij?) en veerkracht en verbinding. Aangenaam ook om zien dat in een boek over opvoeden een aanzienlijk deel over zelfzorg gaat.  

Een tijd terug hadden we een gesprek met Nina. Online, corona en zo.  

Zoals gezegd worden haar lezingen voornamelijk bijgewoond door moeders. Al zijn er stilaan ook meer papa’s die meekomen. Vaders die als het ware meegetrokken worden door de moeders, maar die nadien wel geïnspireerd en welgemutst naar huis gaan. Over het waarom van het wegblijven, zegt ze het vermoeden te hebben dat vaders niet graag de les gespeld worden en zich niet kwetsbaar durven/willen tonen.  

Kwetsbaarheid wordt nog vaak verward met zwakte. Vaders/mannen moeten sterk zijn, het krachtige standvastige deel van de opvoeding. Dat beeld komt steeds weer mee vanuit de vorige generaties. Moeder zorgt, vader werkt. Vader is enkel betrokken bij de opvoeding wanneer het misloopt. Die kijk op opvoeden, zoals die generaties lang verkondigd werd. Een boodschap die ook vele vaders van nu nog meekregen vanuit hun opvoeding. Maar steeds meer vaders willen meer zijn dan die boeman en kostwinner.  

Daarnaast staan dan de moeders die vaak vinden dat ze alles zelf moeten doen, dat ze te allen tijde en overal de controle moeten kunnen behouden over het kind. Dat patroon doorbreken is niet makkelijk. Het stoelt op jaren en eeuwen traditie. Door de veranderingen die overal in de maatschappij spelen (steeds meer gezinnen waar beide ouders werken, om maar een voorbeeld te geven), is het ook voor ouders zoeken naar wie doet wat wanneer waarom hoe en waar ligt de verbinding dan.  

Boeiende tijden die ons, ouders, voor veel uitdagingen stellen. We worden geconfronteerd met de stemmen uit ons verleden (de inner voices) en weten niet altijd goed te benoemen waar we naartoe willen ( langetermijn doelen). Dit toont aan dat het belang van goede communicatie, openheid en verbinding alleen maar groter worden. En bereidheid. Bereidheid van de vader om actief mee te doen en bereidheid van de moeder om daar ook echt ruimte voor te maken. Ook Nina zelf heeft hier haar weg moeten zoeken. Het is maar sinds het succes van haar praktijk, boek en lezingen, dat ze echt wel ruimte moest laten voor de inbreng van haar man. Om dan te zien dat het werkt. Dat het kan. Dat er dan niet meer alleen maar op mama geroepen wordt. Ook al is het soms anders dan wat zij zou doen.  

Want ja, er is verschil tussen mannen en vrouwen, tussen vaders en moeders. Zo zullen papa’s nog altijd wat sneller ‘zotte dingen’ doen en zullen mama’s vaak wat voorzichtiger zijn. Papa’s zullen de blik ook vaker richten op wat buiten het gezin allemaal gebeurt. Mama's zijn dan weer van voor de geboorte heel fel gericht op het kind en het verzorgen ervan. First caregiver, is de term die ik leerde. Maar het is belangrijk dat er al snel ook een derde persoon bij komt. Die ook zijn plaats krijgt in de band en zo de wereld van het kind al een stukje groter maakt. Het komt erop neer dat we leren de verschillen te omarmen en zo de meerwaarde ervan zien en beleven. Mannen en vrouwen zijn niet gelijk, wel gelijkwaardig.  

Dat principe kan je ook toepassen in het verhaal van genderbewust opvoeden. Vertrekt steeds vanuit het kind. Waar is het kind mee bezig, waar liggen de interesses? Het is niet nodig jongens te verplichten om met poppen te spelen of meisjes te doen voetballen (clichés, ik weet het, maar het is om mijn punt te maken) net zomin dat het fout zou zijn dat te verbieden. Kijk naar je kind, bied aan wat er kan aangeboden worden en bied de veiligheid die nodig is om tot ontwikkeling te komen.  

Zoals al eerder gezegd, gaat een aanzienlijk deel van het boek over zelfzorg. Iets waar wij, vaders, een voortrekkersrol in spelen, zo beweert Nina in het gesprek. Over het algemeen vinden mannen het makkelijker om even niet op te ruimen en eerst iets anders te doen. Of de kinderen even aan een scherm te kluisteren en een toer te gaan lopen. En daar kunnen moeders dan vaak weer iets van leren. Dus opnieuw, het omarmen van de verschillen kan tot heel veel moois leiden. Tot leren van elkaar.  

Misschien is dat wel de boodschap die voor mij het meest blijft hangen. Opvoeden is zoeken, geen vast stappenplan. Doe je dat vanuit verbinding en vertrouwen (in elkaar, het kind, de wereld...), kan er veel moois ontstaan.  

Zelf ook het boek lezen? Hier klikken en u kan het bestellen. En met de code Home krijg je 10% korting en gratis levering.

Een webinar over zelfzorg, vind je dan weer hier.