Daar stond ie dan.

De volle 90cm groot.

Witter dan wit.

Schoolrijp.

Broek op de enkels.

Flieter in de rechterhand.

Sproeiend over het gazon.

Best grappig, een minibeetje stoer en 100% schattig.

Ik heb nog niet veel over die kleine dreumes van me geschreven. Zijn zus kreeg al enkele vrituele brieven, maar hij moet het stellen met hier en daar een vermelding Het tweede kind weetjewel.

Maar kijk, hij kan iets nieuws: rechtstaand plassen. Een indrukwekkend talent. Ik weet het. Kan recht op zijn cv. Volleerd bomenbesprenkelaar.

Mannen en vrouwen zijn gelijkwaardig, maar niet gelijk. De onbetwistbare gave om rechtstaand te kunnen plassen is één van de verschillen. Dit talent zal hem nog van pas komen, zo eens langs de autostrade of op een vuile festivalcamping of de achterkoterij van één of ander duister studentencafé. Ik weet wel, wildplassen het mag niet. Maar hebben wij er ons allemaal niet eens schuldig aangemaakt, zo ergens op de boerenbuiten, snel langs de kant?

Overal en altijd kunnen plassen. Een handig instrument in onze broek. En hij weet hoe het te hanteren. Daar ben ik oprecht blij om.

Los van dit alles, blijft het vooral een zeer schattig zicht. De grote boom, dat kleine manneke met dat witte kopke en ja, ook klein wit flieterke. Onze witte van Loksbergen wordt zo een wit Manneke Pis van Loksbergen.

Maar dat kleine manneke is meer dan Manneke Pis.

Het is dat kleine manneke dat ons ‘s nachts nog zo vaak wakker houdt. Die elke nacht opnieuw met al zijn Bumba’s (3, jawel) tussen ons komt liggen.

Het is dat kleine manneke die fopspenen weigert, maar wel meermaals per dag “een flesje met prikkeprik of melk” wil.

Het is dat kleine manneke dat zo vaak ziek is. Die - als hij een tien+1 gratis-kaart had bij de dokter - al zeer vaak gratis had mogen gaan.

Maar het is ook dat kleine manneke dat ons doet lachen, die zijn overgrootvader - met wie we samenwonen - moeiteloos om zijn vinger windt, die samen met hem naar de varkens gaat, dingen herstelt of kijkt naar de tractors. Het is dat kleine manneke dat beduidend handiger lijkt te worden dan zijn eigen vader. Die de haren van zijn zus uittrekt, maar evengoed samen met haar de living onveilig maakt. Het is hij die al vlotjes kan steppen en alles wil oplossen met zijn boormachine en schroevendraaier.

Het is dat kleine manneke, waar ik mezelf letterlijk en figuurlijk zo vaak in herken.

Maar het is vooral dat kleine manneke dat vanaf moment één een derde van mijn hart veroverde en het nog steeds bezit.(*)

Elke dag opnieuw.

Plas nog maar vaak in de tuin, Manneke Pis, maak er gebruik van, maar schud er wel alles uit voor je je broekje terug aandoet.

Dank u.

(*) de andere 2/3 wordt ingenomen door zijn zus en mijn vrouw.

Bron coverfoto: Reisroutes.be