Ja, we hebben een speelgoedkeuken gekocht voor onze dochter. Zo eentje met een oventje, fornuis, wat borden, potten en pannen…

We dachten heel naïef: bij een vers verbouwd huis met nieuwe keuken als centerpiece, mogen we onze dochter ook verwennen met een nieuwe speelgoedprikkel.

M is met haar 2 jaar nog net wat te jong om mee aan het vuur te staan, dus leek het ons fijn dat zij haar eigen denkbeeldig lekker gerechje kan stoven terwijl mama en papa in de potten roeren. Geen haar op ons hoofd dat eraan dacht dat M sowieso een keuken moet hebben omdat dit zo zou horen voor een dochter.

A en ik hebben geen uitgeschreven opvoedingsstrategie in gedachten en enkel tijdens de zwangerschap heb ik wat ingelezen over de ontwikkeling van een kind. En dan nog, ik had me eerst voorgenomen om “Oei! ik groei” te lezen, maar het is gebleven bij het satirische “Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt!”. Het eerste boek werd aangeraden door Kind en Gezin, het tweede werd me toegeschoven door enkele andere jonge vaders.

Er zijn talloze publicaties en theorieën over genderbewust opvoeden en eerder onbewust leek het ons ook te lukken. M speelt met blokkentorens, is gefascineerd door baby’s en haarspeldjes en heeft al een stevig getrainde rechtse als ze tegen een bal trapt. Maar dan plots een schalkse echo over de vrouw aan de haard nadat mijn vrouw (!) de speelgoedkeuken in elkaar had gedraaid. Ik zie er de humor wel van in, maar huiver bij de gedachte en wens M toch eerder een toekomst toe als sterrenchef. Een notoire mannenwereld, warempel!

Hoewel de sociale strijd voor gendergelijkheid nog niet volledig gestreden is, lijkt het erop dat ons gezin toch al in die cultuur is opgericht. A en ik werken beiden full time en de kans dat ik ooit deeltijds zal gaan werken omwille van het huishouden, is momenteel zelfs groter dan omgekeerd. We leven niet meer in een wereld waar gendergelijkheid maatschappelijk onbespreekbaar is en ik hoop dat dat mag uitstralen op ons nageslacht. Akkoord, ik hou me niet meer bezig met de was, maar dat is volledig uit vredelievendheid omdat mijn determinatietabel bestaat uit witte of bonte was, terwijl haar tabel… juist, glad ijs.

Terug naar de essentie. Ondanks ons streven naar gelijkheid binnen onze relatie en in ons rollenpatroon, wordt de aanschaf van één specifiek stuk speelgoed voor een dochter al weer heel snel gepercipieerd als een stap terug in die genderstrijd.

Nochtans zal M in het gedrag van haar ouders, koken niet als een stereotype vrouwentaak zien. Dus met een beetje goede wil, ontspringt in de speelgoedkeuken een inspiratiebron om Nigella Lawson, Sofie Dumont, Clare Smyth of Sergio Herman te evenaren. Daarom mijn engagement om vooral plezant en prikkelend speelgoed te voorzien, stereotiep of niet.

We zullen er samen mee spelen.