Ik geef het toe, ik vind dit niet evident. Gescheiden en still single. Vier kinderen tussen 10 en 16 jaar. En net gestart als zelfstandige. Er zijn comfortabelere posities in deze omstandigheden. Heel wat opdrachten vielen weg, onrust en onzekerheid op vele vlakken.

En toch, toch zijn we het aan elkaar verschuldigd nu door te bijten. Dus maken we er het beste van. Proberen we er het beste van te maken. Meer tijd om te koken samen, een wandeling of fietstocht,… Ik vermoed ook dat onze huizen, tuinen en auto’s nog nooit zo lentefris geweest zullen zijn.

Hier werd een planning opgesteld. We spelen scholeke. Maar dan een beetje echter. We werken van 9 tot 10u15. Half uur speeltijd (verplicht buiten, eventueel wel met hun telefoon) en dan weer aan de slag tot de middag. Wat ze doen, mogen ze kiezen. Zolang het maar school-gerelateerd is: samenvattingen maken, lezen, documentaires bekijken, online oefeningen maken, ook knutselen kan tussendoor. Na de middag is het dan tijd voor de buitenlucht. Spelen, lezen in de tuin, wandelen met de hond… Hopen dat de weergoden meewerken.

Het biedt hen structuur en ritme. Het zorgt voor de invulling van de dag. En, prettige bijkomstigheid, het biedt mij tijd en rust om toch wat te werken. Of deze tekst te schrijven en met jullie te delen. Niet omdat ik het grote antwoord op alles heb, hoor. Maar misschien kunnen we elkaar wel inspireren. Of geruststellen. Of de ruimte maken om te zeggen’ Dju, ik vind dit allemaal niet evident’

Want ik vind het niet evident. Het leven van een vrijgezelle vader van vier, meestal vind ik het heerlijk hoor. Maar zo nu en dan, als het even allemaal moeilijker wordt en de onzekerheid toeslaat, voelt het toch soms eenzaam. gelukkig zijn er dan dichte vrienden die bellen, mailen, skypen en waar ik even kan ‘zagen’.

Draag zorg voor elkaar. Voor uzelf. En de ander, veraf of nabij.