Het was voor ons een heel gewone zaterdag. A (8) moest naar de dansles en dan zijn H (10) en ik altijd even alleen. A is superblij dat H volgende maand jarig is. ‘Eindelijk van die tiener af en in ruil krijgen we een elfje!’, roept ze vaak (iets té) vrolijk. En ik begrijp haar wel.

Je merkt aan een heleboel dingen dat ze groot worden. Net als H vertoont ook A opvallende opgroeiverschijnselen. Het is leuk om ze als papa elke dag een beetje te zien groeien, maar het zorgt soms wel voor wat extra druk op de ketel. Zeker als ik zelf moe ben, heb ik achteraf spijt van een snauw die ze eigenlijk niet verdienden.

Die zaterdag zaten H en ik in de zetel. We zaten allebei te niksen en staarden wat voor ons uit.

‘Ik ben eigenlijk ook gewoon moe, papa.’

‘Hoe komt het?’

‘Weet ik niet. Ik denk zo veel. En ik maak je soms boos. Dat vind ik niet leuk.’

‘Dat is niet jouw schuld, kerel. Ik ben gewoon erg moe. Heb slecht geslapen. Het spijt me.’

Er volgde een stilte waarbij we elkaar een knuffel gaven. Zo een die weinig uitleg nodig heeft, maar enorm veel deugd doet. Ik stelde voor om even een frisse neus te halen. Om even te gaan wandelen in het domein vlakbij en op de dijk langs het water. Mama en A waren toch nog een uur weg. De beslissing was snel genomen.

Wandelschoenen aan. Muts op. Weg waren we. Het was koud genoeg voor rode wangen en wolkjes uit de mond, maar het werd een wandeling met een warm gesprek. Eentje over piekeren, opgroeien, hoe je jezelf goed kan voelen, over trots zijn en meer.

‘We zouden dat eigenlijk wat vaker moeten doen, zo met ons tweetjes. Hé, papa?’

‘Eigenlijk wel, sus. Eigenlijk wel.’

Copyright foto:  Brett Jordan on Unsplash