Krokusvakantie. Oef. Sinds dit schooljaar staan we weer alletwee in het onderwijs. Schoolvakantie betekent dus –na al die jaren- weer samen thuis. Tijd om er samen met onze 3 klabetters op uit te trekken.
Bestemming vandaag: de tribute-tentoonstelling rond Panamarenko.

Half negen. We vertrekken richting Berchem. Een aantal weken geleden zat bij elke Humo een gratis ticket voor Panamarenko. Dankzij de sociale media verzamelden we genoeg codes om op kosten van het onafhankelijk weekblad nog eens wat cultuur mee te pikken. Aardig meegenomen.

Place to be is Campo Campo. Het gebouw an sich is al een pareltje. De prachtige art deco bioscoopzaal uit 1929 werd gerenoveerd tot de huidige kunstgalerij en veilinghuis met een oppervlakte van 1700 m². Geen klassieke tentoonstellingsruimte dus.

In de inkom lacht de kunstenaar himself je al toe. Een prachtige zwart-witfoto van een kleurrijk figuur. De kinderlijke deugnieterij straalt uit zijn ogen. Ze nodigen je uit om binnen te stappen in zijn fantasiewereld. Een wereld van geloven-in-jezelf, een wereld van volharden en van geniale eenvoud.

Aan de muren hangen tientallen schetsen, berekeningen en krabbelbladen. Ze tonen de sérieux waarmee Panamarenko zijn werk aanpakte. Ze nemen je mee in zijn manier van denken. Ze prikkelen je eigen fantasie. Het moment dat je beseft dat wat je op papier staat te bewonderen een metertje verder ook in realiteit gebouwd staat, wordt het helemaal fantastisch. “Waw, kijk daar! Dat is die rugzak met die propellers er op! En dat is de constructie met die elastieken. Vijftien toeren draaien om 3 seconden te kunnen vliegen. Dat is drie keer… dít (zegt O. terwijl hij zo hoog mogelijk springt).”

De werken zijn tof gepresenteerd. Verhoogjes zijn opgebouwd uit pallethout. De meeste kunstwerken kan je zowel langs boven, onder en rondom bekijken. De kunst zit in de details. De kleinschaligheid van de tentoonstelling staat in schril contrast met de grootsheid van de kunstenaar, maar houdt het geheel overzichtelijk. Dat we onze gasten niet steeds in het oog hebben, voelt in deze toplocatie helemaal niet als een probleem.

Terwijl de oudste stiekem meeloopt met een groep met een gids, maakt ze ook werk van haar Instagramwaardige foto’s. De jongste zit ondertussen ergens op de grond en maakt haar eigen schetsen. Onze zoon vraagt zich af hoeveel de originele tekeningen en kunstwerken waard zouden zijn. Op de kaartjes staat “prijs op aanvraag”. Dàt blijkt dan weer een job om de papa bij te betrekken. De dame aan het chique bureau blijkt gecharmeerd door de vraag van de jonge kunstliefhebber. Over de verkoopprijs van de installaties zelf lost ze niet veel. De prijs van de schetsen varieert tussen de € 11 000 en € 27 000. “Oink? Elke tekening is hier dus een auto waard?”

Vol bewondering kijken we naar de tekening van zuslief.
Doet iemand een bod? Dat kan hier. Opbrengst volledig voor de jonge kunstenaar!

Copyright coverfoto Photo News