Sinds de zomer van 2019 zijn mijn vrouw (A) en ik ons huis aan het verbouwen en zijn de ouders van A zo gastvrij om ons samen met onze tweejarige dochter (M) onderdak te geven.

Intrekken bij je schoonouders.

Het idee dat voor sommigen zal klinken als wonen in het hol van de leeuw (quod non), maar een jong stel 30’ers met een actieve peuter in huis nemen, is ook niet van de poes…

Het krakende huis waar we voorheen op vloekten, begint stilaan op de gezellige thuis te lijken die we voor ogen hadden. Eindelijk is het moment in zicht waar we al lang naar uitkijken, want nu het huis in de afwerkfase zit, wordt het tijd om operatie ‘terug naar huis’ te organiseren.

Een moment om terug te kijken op de voorbije maanden. Het werd een tijd, waarin we onze dochter een derde van haar jonge leven zagen opgroeien en we onze relatie probeerden in te passen in een omgeving, waarin we tijdelijk te gast zijn. 

Familieraad

Toen we eind 2018 onze verbouwingen voorbereidden, kwamen we aan bij de vraag: blijven we tussen het stof wonen, kunnen we tijdelijk iets huren, of vragen we aan onze ouders of we een tijdje bij hen mogen intrekken? Het werd een dilemma dat zichzelf zou oplossen, toen haar ouders ons op een zondagavond tussen de tomatensoep en het varkenshaasje het voorstel deden om bij hen te komen wonen. Een voorstel dat we met open armen dankbaar hebben aangenomen, maar waarbij goede afspraken essentieel bleken.

Bij de voorafgaande familieraad met schoonouders, A en mezelf, was de afspraak waar we allemaal spontaan mee kwamen aandraven, dat wij als ouders te allen tijde voor de opvoeding van M instaan. Het werd een van de belangrijke premissen waar we het samenwonen mee zijn gestart, maar een balans die langs beide kanten wel eens uit evenwicht is geraakt.

Balans

Soms ging de balans de ene kant uit en kwam het voor mij comfortabel uit:
Sowieso hebben we al eens extra beroep op hen mogen doen, wanneer we een babysit nodig hadden.

Op oma haar vaste oppasdag kunnen A en ik allebei wat langer doorwerken.
Het avondeten wordt vaak al gemaakt, wanneer wij nog met het avondritueel van M bezig zijn.

Als M het echt te bont maakt, is het soms wel fijn als de grootouders hier ook op reageren. En dat M het liefst naar Tik Tak kijkt bij opa in de zetel, is een aangenaam rustmoment.

Op andere momenten sloeg de balans over naar mijn kant en had ik er meer moeite mee:

Of M iedere dag in bad moet of niet. Of M bij verstoppertje in een grote doos mag kruipen of niet Of M in huis steeds pantoffels aan moet om niet uit te schuiven of niet
Of M eerst de hoofdkleuren moet leren, of meteen met alle kleurpotloden mag kleuren. Of M wel al voldoende praat en wat er moet gebeuren om haar spraakvermogen te verbeteren.

Beide kanten van de balans kunnen aangevuld worden met anekdotes (bedenk er zelf maar een paar die je in jouw situatie zou zien gebeuren). Hoewel we met z’n allen af en toe water bij onze wijn hebben gedaan, beseffen we dat we de extra hulp van de oma en opa, zullen missen van zodra we weer in ons eigen huis wonen.

Illusie

Waar ik de voorbije maanden het hardst tegenaan ben gelopen, is wel mijn eigen vaderrol en de rol van anderen in de opvoeding van M.

Fier op het jonge gezin dat A en ik samen hebben gesticht, liep deze alfaman de voorbije twee jaar rond met het hoofd omhoog en borst vooruit. Met een extra scheut gelukshormoon en adrenaline liep ik rond met het idee alles aan te kunnen!

Maar met letterlijk buiten de comfortzone te wonen, kwam er dagelijks een confrontatie bij met ideeën, meningen, suggesties, opmerkingen van anderen over dingen, waar ik zelf anders naar kijk, soms niet eens belangrijk vind, of zelfs nooit over heb nagedacht.

Het zijn die momenten waarop de balans uit evenwicht werd gebracht en die me deden nadenken, twijfelen, aarzelen en bijna koken van boosheid, omdat me ongevraagd een spiegel werd voorgehouden. Er leek plots meer sturing van buitenaf te komen, dan ik ooit van mijn eigen ouders heb toegelaten. De zelfzekere Pater familias in de spiegel, is dan plots een klein schuchter lammetje. 

Op zo’n moment zijn er twee keuzes: reageren of niet reageren. Sta ik open voor de suggestie of blijf ik mijn gelijk volhouden? Vind ik het de moeite om in discussie te gaan, of laat ik het passeren in de veronderstelling dat we binnenkort weer thuis zullen zijn? Maar niet reageren is dan misschien een precedent voor later. De confrontatie met anderen kwam zo met momenten harder aan dan verwacht.

Als vader leefde ik nog graag even verder in de illusie dat mijn vrouw en ik de enigen zijn in de opvoeding van M. Tegelijk zie ik met grote bewondering aan dat M aan een versneld tempo heel wat input en stimuli krijgt van anderen die ik haar zelf niet kan bijbrengen.

De unieke benadering van de oma’s en de opa’s, de accenten die anderen leggen in het contact met M komen bij haar binnen en worden direct verwerkt. Vaak is het effect van anderen op mijn dochter meteen zichtbaar in haar reacties en haar gedrag. Je ziet haar bijleren bij ieder woord, bij ieder spel en handeling die ze stelt.

Al wat ze doet, is een stap verder in haar ontwikkeling. Maar de ballon met het idee dat ik de enige ben in het leven van M, is doorprikt. Een stevige eyeopener wel, maar met de ogen open, zie je beter waar je loopt.

Masker

Nu het einde van de verbouwingen nadert, hunker ik het meest naar ons zelfstandig gezin met een eigen privéleven. Bijna 8 maanden hebben we ons privéleven geforceerd on hold gezet, en na een tijd leer je dan je uiterste emoties minder snel te uiten. Extreem geluk wordt herleid tot tevredenheid, groot verdriet relativeer je weg en hevige kwaadheid probeer je te onderdrukken. Je vlakt af en bespreekt niet meer alles met elkaar omdat je het gepaste moment niet vindt. Je leeft met een masker dat zwaarder wordt met iedere onuitgedrukte emotie.

En plots valt het masker…

A en M kennen me gelukkig door en door en kunnen voorbij het masker zien. Ook M heeft op 2-jarige leeftijd al de kunst beet om aan te voelen wanneer haar mama en papa een groepsknuffel kunnen gebruiken. Even in onze eigen wereld en dan weer verder.

Tijdens deze momenten besef ik dat we ieder moment met onze opgroeiende dochter moeten vastgrijpen.

Want die dochter, zij groeide voort.