Een tijd geleden schreef Vaderklapper Pieter over de spreekwoordelijke renovatie van zijn kathedraal. Geslaagd intussen, denk ik zo. Meneer liep al een marathon en gaat nu geregeld ter ontspanning +20 kms lopen. Ook ondergetekende begon recent aan de renovatie van zijn tempel. Een laat-Romeinse tempel, als we het leeftijdsverschil tussen ons beiden mee in rekening nemen.

Waarom ik er nu ook aan begon? Goh, berichten in de media hoe een goede conditie goed is tegen deze pandemie, dat zwaarlijvigheid ook niet helpt, het speelt allemaal wel mee. Niet dat ik zo rondbuikig ben, maar ik kon toch al eens het mopje “alle goe gerief hangt onder een afdak’ gebruiken. Ook de zin ‘ik heb wel een sixpack, maar dan onder een goeie laag isolatie’ ontglipte me wel eens.

Belangrijkste is toch wel dat, op mijn eerste loopje, mijn tieners meegingen en me er los afliepen. Ik ga dan eens doorlopen he papa… of ze liepen voorop en kwamen dan nog eens terug om te vragen of ik nog ademde. Eentje deed zelfs van bijtrekpas naast mij. Nee, ik ben niet competitief, maar dat ging er los over.

Intussen zijn we twee maanden verder. Ik liep vorig weekend voor het eerst sinds mijn 18 jaar nog eens 10 km zonder stoppen. Lichte euforie maakte zich van mij meester. Moesten mijn benen zo moe niet geweest zijn, ik deed een dansje.

Nog leuker is dat mijn oudste puber het lopen nu ook ontdekt heeft. Hij doet spontaan zijn loopgerief aan, maakt zijn Strava wakker en vertrekt. Zomaar, zonder dat ik erachter moet zitten. Dat hij veel sneller is en makkelijk meer dan 10 kilometer loopt, probeer ik te negeren. Al helemaal sinds ik een paar weken geleden zijn tempo probeerde te evenaren en na 2 km moest stoppen omdat mijn kuiten op ontploffen stonden. Een leeftijdsverschil van 27 jaar heeft dan toch een zekere invloed. En dan zwijg ik nog over mijn jongste die al kwetterend haar kilometers loopt aan 4min30…

Ik loop weer, dat is het belangrijkste. Toch?