’s Ochtends opstaan met op de achtergrond de kakelende kipjes en gakkende gansjes van de achterburen. Een uitgebreide douche nemen, gevolgd door een grondige opknapbeurt van de weelderige baard op mijn kin die ogenschijnlijk contrasteert met de plukjes ‘varkenshaar’ op mijn zo goed als kale knikker. Vrouwlief die mij twee paardenogen serveert met een heerlijk toastbroodje en ne goeie crèmekoek… Utopisch toch? Inderdaad!

De kakelende kipjes zijn hier in het huishouden bekvechtende brulaapjes – met uitzondering van ons kleinste spruitje dat tijdens deze welles-nietestirades van haar oudere consorten gretig zakdoekjes plukt uit het tissuedoosje en deze in duizenden snippertjes verspreidt over de woonkamer. De douche is een snelle kattenwas, met in de ene hand washand en de andere pispot met kraakverse ochtendurine. Het uitgebreide ontbijt is de rest van het yoghurtje van zoonlief opeten en hopen dat er toch geen restanten van de chocoboterham in verzeild zijn geraakt.

Na het ontbijt kijk ik dan om de minuut op de klok, om tot het besef te komen dat de minuten plotsklaps milliseconden zijn geworden. De lange wijzer schuift steeds verder weg van de thuisbasis waar ik hem toch liever zou zien staan. Jasjes dicht, schoentjes aan, boekentasjes mee, mondjes proper (om dan aan de schoolpoort te merken dat de chocoboterham niet in de yoghurt maar in het haar verdwenen is),… En dan, na de ‘drops’ zoals we ze hier thuis noemen, begint de werkdag…

Ach, binnen 30 zullen de paardenogen en toastbroodjes allicht nog steeds bestaan. Dan denk ik bij mijn rustig ontbijtje met vrouwlief weemoedig terug aan deze helse ochtendrushes en de ochtend in november waarop de auto een niet zo liefelijke ontmoeting had met de vuilniswagen. Alles is relatief…