De afgelopen 10 maanden waren een rollercoaster in mijn leven, zowel professioneel als privé. Als hoofdverpleegkundige op spoedgevallen begonnen we ons eind februari voor te bereiden op wat later de eerste golf zou heten. Na een ietwat kalmere periode gedurende de zomermaanden, werd het begin oktober al snel duidelijk dat we ons opnieuw moesten klaarmaken voor wat we ondertussen de tweede golf noemen.

Ik wil hier niet schrijven over de impact van de covidpandemie op m’n werk. Over hoe moe ik me soms voel, over hoe intens de laatste maanden geweest zijn. Ik wil het voornamelijk hebben over hoe mijn gezin me de laatste maanden heeft geholpen. Over hoe m’n kinderen lichtpuntjes zijn na een drukke week. In het voorjaar hadden we één dochter, P, die vakkundig door m’n vrouw werd geëntertaind tijdens de lockdown, terwijl zij hoogzwanger was, en ik m’n best deed onze spoedgevallendienst draaiende te houden. Eind mei, de eerste golf was op terugweg, hebben we dan onze zoon, J, verwelkomd.

De afgelopen dagen, weken en maanden was (en is) mijn gezin en mijn kinderen voor mij een baken in de coronastorm, mijn rots in de branding. Ik tracht elke dag op tijd thuis te zijn om samen te kunnen eten en de avond af te ronden met de kinderen. Op enkele keren na, is me dit steeds gelukt. Voor mij was dit elke keer een rustpunt, hoe chaotisch eten met een driejarige spring-in’t-veld en een pasgeboren baby ook kan zijn.

Daarnaast eisen m’n kinderen me zodanig op, dat ik soms verplicht word om even niet met het werk, met corona, bezig te zijn. Heerlijk zijn die momenten waarop ik met J op de speelmat lig te dollen, of wanneer ik samen met P aan de slag ging in onze tuin. Een zandkasteel bouwen voor P, haar bloemen zien verkopen op het strand. J een flesje geven, of de lach op zijn gezicht wanneer ik hem ophaal in de crèche. Het zijn die kleine momenten die me ontroeren. Die me de kracht geven om vol te houden. Die me de energie geven om de volgende dag weer het beste van mezelf te geven. Het zijn ook die momenten die ervoor zorgen dat ik nog steeds elke avond op tijd thuis wil zijn om samen te eten. Ook al moet ik dan na bedtijd nog wat werk verzetten.

Uiteraard hoop ik dat er geen derde golf meer komt, en dat we in het voorjaar stelselmatig opnieuw naar een open samenleving kunnen evolueren. Tot die tijd trek ik me op aan die kleine lichtpuntjes die ik vind bij mij thuis.