W817
W817(*)
Ze willen de essentiële bedrijven graag open houden.
De herfstvakantie duurt drie dagen langer.
De kinderen mogen liever niet naar de grootouders.
Nu nog de uitspraak: “schermtijd moeten we dezer dagen toch echt gaan beperken”, en veel ouders zullen zich de haren uit het hoofd trekken.
Het zijn rare tijden. Donkere tijden ook. “Winter is coming”, zei die van Game of Thrones zeker?! Gekke tijden. Miss Corona of Meneer Covid maakt het iedereen niet makkelijk. Van de man op de straat tot de mannen in de Wetstraat (en die andere 6 of 7 of hoeveel andere regeringen zijn er ook al weer?!).
Dat ze het allemaal niet zo goed meer weten daar in Brussel, snap ik nog wel. Wat je ook zegt of doet, er zal altijd wel iemand commentaar hebben. Wij op dit eigenste moment ook met dit schrijven.
Maar efkes, serieus mannen (en vrouwen). In vele andere landen gaat de boel dicht. #Lockdown2 en al. Misschien is het tijd om die beslissing te nemen. Een k*tbeslissing, want ik haat het. Echt. Maar zo gaat het toch ook niet meer?
Wij hebben dan nog ergens een voordeel, dat we met twee zijn en van thuis werken. Je zal maar alleenstaand zijn en/of in de zorg of buitenshuis werken. Hoe moet je dit klaarspelen?
In ons geval doen we nog eens van cohousing. Twee kranige 80-jarigen wonen weliswaar gescheiden door een tussendeur, maar onder hetzelfde dak. Elk onze eigen leef-, was- en kookruimte. Allemaal goed en wel. Maar die twee kleine sjarels hier in huis, die willen ‘s morgens of overdag of ‘s avonds ook gewoon naar hun OVERgrootouders om hallo te zeggen, een boekje te lezen of samen te eten.
En die overgrootouders weten het ook niet meer. Ze zijn risicogroep, keihard risicogroep. 83 en 85 jaar en zo. Maar ze zien die klein mannen graag. Ze zijn de gelukkigen die ze elke dag op elk moment van de dag kunnen zien en horen. Vele leeftijdsgenoten van hen zouden maar al te graag wisselen (denk ik). Maar die kleintjes gaan naar school, spelen daar met tientallen andere kleintjes en tjah … geen idee wat die van virusbeestjes mee naar huis nemen. Dus dat zaait twijfel. Bij hen, bij ons. Wat kan, wat kan niet?
Wij weten het oprecht niet meer.
Daarom mannen (en vrouwen) in Brussel, jullie doen jullie best. Dat geloof ik best. #nietmijnregering, dat zal je mij niet horen zeggen. Maar - en dat gevoel heb ik wel - laat die economische belangen varen en wees rechtlijnig en consequent.
Allemaal makkelijk gezegd natuurlijk van aan mijn keukentafel in Limburg. I know.
Zorg goed voor elkaar.