GOEIEMORGEN!

De wekker stond vandaag nog vroeger dan anders, maar ik sprong met veel plezier uit mijn bed. Het is de voorlaatste vrijdag voor de herfstvakantie en dus een echte Feestdag. Mét hoofdletter(s): Dag van de Jeugdbeweging! Het is de rode draad door (bijna) al mijn jobs. Het is van ‘t schoonste wat er is: jonge gasten die zich week na week inzetten voor andere jonge gasten. Ouders die hun kleine spruiten toevertrouwen aan dat jong geweld en zelf mijmerend terugdenken aan hun eigen Dikke Bertha-herinneringen en verzamelliedjes.

Mijn eigen kinderen ontbijten straks in hun KSA-heem nu Corona roet gooit in het traditionele ontbijt-op-de-markt. Hun tok op hun hoofd, twee verschillende kousen aan en hun sjaaltje achterstevoren. Ik trek voor de gelegenheid mijn oude chirohemd weer aan. In mijn fantasie ruikt het nog een beetje naar kampvuur en vol nostalgie bekijk ik hoe mijn oma ooit liefdevol de knopen weer op hun juiste plek genaaid heeft. Ongetwijfeld zullen er andere volwassenen zijn die het niet begrijpen vandaag. Een veertiger die komt vergaderen met een afgewassen jeugdbewegingshemd? Een directeur die vanavond snel naar huis wil om met z’n kinderen de vrijdagavondknabbels deze week eens uit ijzeren te smikkelen en ordinaire zwanworstjes op een takje spiest om boven de vuurkorf te ‘bakken’?

Who cares? Ik alvast niet. Ik spring op mijn fiets en zing sebiet zo hard ik kan: “Everywhere we go-o, people want to kno-ow...”