Iedereen heeft er eentje. Ergens weggestoken achter een kast of in een berghok. Vaak op een muur die ooit - binnen ettelijke decennia - met pijn in het hart zal overschilderd worden of dringend nood heeft aan nieuw behangpapier.

De Meetmuur.

Een oude muur vol streepjes. Streepjes getrokken met rode, blauwe en zwarte balpennen, af en toe een stift en af en toe een potlood.

Naast het streepje telkens een datum, een naam en een afstand. De afstand tot de vloer.

Soms eens maand na maand, soms met enkele maanden tussen. 

Steevast staan ze op post, die bengels. Om zich te laten meten. Recht tegen de muur. Voetjes plat op de grond. Voor hen kijkend. Om dan een boek of lat op hun hoofd te leggen en een streep te trekken. 

Snel draaien ze zich om. Om reikhalzend uit te kijken naar dat nieuwe streepje dat ongetwijfeld weer wat hoger staat. En geef maar toe, als ouder heb je vaak bewust het potlood wat schuiner gezet, zodat ze toch wat gegroeid waren sinds het vorige streepje, enkele dagen daarvoor. En ja, geef ook maar toe dat je soms stond te kijken van hoe hard ze plots echt wel gegroeid waren als dat potlood waterpas lag.

The sky is the limit op de Meetmuur. Groeien doen ze en zullen ze. 

Telkens zijn de kinderen trots als een pauw wanneer ze zien dat het streepje weer wat verder van de vloer staat. En wij, wij trekken streepjes, staan erbij en ja, kijken ernaast.  

Wat heb je nodig?

- iets om te schrijven

- een muur

- een boek, lat, geodriehoek of voor de echte pro meetmuurstreepjestrekkers: een waterpas

- enkele te snel groeiende kinderen