Ik maak me zorgen. Om mijn kinderen, om de jeugd, om de ouderen, om alleenstaanden…

De week van de mentale gezondheid 2020 ligt net achter ons. Een waardevol initiatief, absoluut. Zeker nu, u weet wel waarom… (Ik wil graag een tekst schrijven zonder het C-woord…) Veel mensen zijn eenzaam, jongeren kunnen niet meer naar fuiven of ongehinderd op café, permanent en overal moeten we voorzichtig zijn, het aantal nabijen dienen te worden geteld…

Ik ben niet tegen hoor, ik onderschat de situatie niet en pleit evenmin voor de afschaffing noch voor een verstrenging. Ik wil enkel zeggen, ik ben bezorgd.

Mijn oudste dochter werd pas 14. Het moment voor misschien een eerste fuif, een lief en kus. Mijn oudste zoon wordt bijna 16. De leeftijd om heerlijk op café te gaan, foute liedjes te zingen en samen met vrienden onnozel te doen. En ja, ook al eens te veel te drinken… Omdat stommiteiten nu eenmaal deel uitmaken van puberteit. Geen van beide kunnen nu zich zorgeloos op die activiteiten storten. Al lukte het N recent toch om best beschonken thuis te komen op een vrijdag ( Papa… Ik ben duissss he) en op zaterdag niet echt zin te hebben in een ontbijt.

Ik wandel al eens met mensen voor mijn werk. Het valt me steeds meer op hoeveel mensen zich eenzaam voelen. Ouderen, alleenstaanden en jongeren. Ik zie soms een hele week niemand, buiten mijn werk/school/… Aan wie kan ik zeggen dat het niet goed gaat met mij? En dan nog, dan zit er daar iemand aan de andere kant die alleen maar begripvol kan knikken, vanop afstand…

Ik maak me zorgen. Om de herfst en de winter die eraan komen. De feestdagen. Daarom deze warme oproep. Heb oog voor elkaar. Maak tijd voor elkaar. Praat al eens echt met elkaar. Ook buiten je eigen gezin en bubbel, met gewassen handen en mondmasker waar nodig.

Dan kan ik eindelijk weer midden in de nacht pubers ophalen aan de fuif en duimen dat er ‘s morgens niets moet worden opgekuist. Dan kan ik weer tijdens mijn wandelingen dromen met de mensen, van mooie tijden en plannen.

*Vrij naar deze klassieker…