Drie weken zijn we ver. Nog een kleine week rest ons van een terugkeer naar het koude België.

We vertrokken op een woensdagvoormiddag en komen aan op een dinsdagmorgen. Net geen vier weken dus. Het is zes jaar geleden dat we nog eens voor langer dan twee weken op avontuur vertrokken. Veel te lang geleden als je het ons vraagt, maar huisje, tuintje, kindjes zorgden ervoor dat die zes jaren snel opgebouwd werden. Maar kijk, om en bij de 644 uren zullen we non stop samen geweest zijn.

Geen “Titi” van de crèche. Geen juf Isabel van de school. Geen grootouders. Geen bommi en pipa met wie we normaliter samenwonen en die de gezellige drukte zo hard misten. Geen vrienden. Geen collega’s. Gewoon I, M1, M2 en ikzelf. Intens doch gezellig. 

We hebben olifanten, waterbuffels, krokodillen, varanen, jakhalzen en ontelbaar veel andere beesten gezien (misschien nog walvissen). We bezochten tempels zo oud en zo groot als de de piramides van Gizeh. We bedwongen de 1200 trappen van de leeuwenrots. We beleefden samen een avontuur in het exotische Sri Lanka.

Dit zijn de dingen die we zullen herinneren. Ik vraag me soms af wat de kinderen later nog zullen weten. M2 niet veel. Hij is 2 jaar en vindt de koeien en honden even leuk als de olifanten. M1 is vijf. Voor haar is het al wat intenser, maar ook bij haar zal er op lange termijn niet veel blijven hangen. Wat weet je immers zelf nog van toen je vijf was?

Maar het gaat niet om later. Het gaat om nu. 

Dat ik gisterenavond tijdens de zonsondergang nog snel even met M1 ging zwemmen, we naar de vleermuizen keken en M1 me vragen stelde over van bosbranden in “Amerika” (ze bedoelt Australië) tot wat vleermuizen eten. 

Dat ik tijdens de middag M2 probeerde te overhalen om te slapen. Dat hij rustig naast mij zijn flesje leegdronk, maar in plaats van in slaap te vallen, zijn hoofd naar mij draaide en breed lachend en ondeugend zei: “papa, Bumba zien?”, waarna we ipv samen te slapen dan maar samen Masha, Simon en wat andere dingen keken om vervolgens op het bed te springen en wat wild te doen.

En zo zijn er nog vele kleine momenten. 

Dat zijn de kleine dingen, die we allemaal zullen vergeten, wat uiteraard niet erg is. Maar dat zijn de dingen die tellen. Die meer dan olifanten of tempels de reis intens maken. Dingen die ze niet zullen herinneren, maar die hopelijk wel ergens blijven hangen.

Momenten die we in doosjes zouden willen steken om er af en toe nog eens naar terug te kijken, maar helaas zal ons geheugen ze langzaam maar zeker naar de uitgang duwen. Dus we kunnen we ze nu maar beter bewust beleven.

Thuis verdwijnen die kleine momenten al zeker snel op de achtergrond, uiteraard door gebrek aan een zwembad in de tuin, maar vooral door de dagdagelijkse drukte. Tijd, het is nochtans zo kostbaar. Ik maak er geen officieel voornemen van, maar af en toe van die kleine momenten bewuster mee beleven, dat staat alvast met stip aangeduid op mijn lijstje voor 2020.