Dinsdag mocht ik -voor het werk dan nog- een hele middag naar buiten. Wég bureaustoel, wég computerscherm.
Welkom koude wind, welkom zonnestraal-door-de-mist, welkom loopneus.

De uitnodiging voor dit buiten-zijn viel maanden geleden al in mijn digitale brievenbus. “Wil jij meedenken en -doen in onze proeftuin Outdoor Education?” is een vraag die ze me geen twee keer moeten stellen.
Onze school heeft een mooie, groene, rustgevende ligging aan de rand van de stad. Dat toont meteen ook waarvoor we staan: een plek waar het fijn is om te mogen (op)groeien, waar we kansen krijgen en geven, waar we samen elkaar en de wereld ontdekken. En laat dat nu net nóg iets vlotter gaan als dat buiten kan.

Als directeur vind ik het dan ook fantastisch om onze leerlingen in elk hoekje en kantje van onze buitenruimte te zien zitten, liggen of hangen met een boek, krant of stripverhaal. Na mijn sessie sjortechnieken aan de klabetters van het tweede leerjaar stond ons grasveld plots vol met mini-tipi’s. Regelmatig zwieren de klasdeuren hier open en lopen leerlingen even de spanning van zich af in een aantal toeren rond de speelplaats. Als ik kan, spring ik naar buiten om ze high-five-gewijs aan te moedigen.

Niet zo gek dus dat mijn gedachten een versnelling hoger schakelen als ze mogen fantaseren over écht buiten leren. Over modderkeukens die ons kippenbos en de moestuinbakken nog extra cachet kunnen geven. Over een grote vuurschaal waarrond het fijn zou zijn om even tot rust of op verhaal te komen. Over kampen bouwen en de daarbij horende sociale vaardigheden. Van samenwerken tot ruzies oplossen en onderhandelen. Van rollenspel tot materiaal delen.

Aan overtuiging geen gebrek. Benieuwd waar dit zal eindigen. Het startmoment van deze Proeftuin Outdoor Education in de Wildernis bij de vrienden van Wildebras heeft het vuur alleen maar aangewakkerd!