Ik durf niet terug te kijken naar hoe lang het geleden is dat ik een laatste keer schreef… de zomer, de zon en de vakantie van de kinderen kregen duidelijk de prioriteit de afgelopen maanden. Ik kan u geruststellen, we stellen het hier allemaal goed.

Half september, de school begon weer, de heerlijke nazomer gooit zich vol overtuiging en enthousiasme op de bomen en planten, er staat intussen gigazetel in huis ( met een Netflix bankje volgens M, maar daarover een andere keer meer… )

Ik wil het graag met jullie even hebben over een grote verandering, nog groter dan de nieuwe zetel.

B, ook wel gekend als mijne wittekop, begon twee weken geleden aan het zesde leerjaar. Niet meer hier vlakbij, maar wel in de grote stad A. Er is daar namelijk een bijzondere en zelfs unieke lagere school. Een school waarbij geselecteerde leerlingen de kans krijgen ballet te volgen. Ballet op hoog niveau… en ja, B was geselecteerd. Hij mocht starten. Hij wou starten.

Het gewone schoolse programma en daar een saus van 10 lesuren dans bovenop… een heel ander leven dus. Voor hem, voor ons. Want niet alleen dat, omdat hij elke dag al om 8u begint en de school in A centrum ligt, was er weinig andere optie dan… internaat… B zit op internaat. U weet wel, op zondagavond binnen, op vrijdag naar huis. U weet wel, B, die jongen die ik zo al moeilijker loslaat in de wereld uit schrik voor hoe de wereld omgaat met zijn anders dan anders zijn.

Die B, die kleine wittekop, laat ik nu al los, als eerste. Ja, in de juiste wereld, in zijn droom, in dat wat hij zelf wil, maar het is en blijft loslaten. En hoe trots ik ook ben, het valt me zwaar. Ik mis hem in huis, ik kan alleen maar duimen dat hij zijn weg vindt, dat de wereld zacht is voor hem en vertrouwen hebben in de mensen die nu voor hem zorgen.

Hij doet t alvast fantastisch, beter dan zijn papa. Hij geniet en ontdekt, leert en groeit, heeft heimwee maar kan ermee om…

Nu ik nog.

Coverfoto door Xuan Nguyen on Unsplash