Soms loopt het leven niet zoals je wil, dooft de vlam en sta je er alleen voor. Soms wakkert de vlam terug op en blijf je doorgaan. Zes vaders getuigen in de volgende reeks over hun relatie of hun scheiding en waar ze mee worstelen. Soms ontroerend, vaak interessant en altijd oprecht.

DEEL 2: CHRISTIAAN

Ik wil het wel goed doen

We zitten in de wagen na een gesprek bij de bank, voor een lening.
“We zullen dan best trouwen zeker?”, vraag ik aan mijn vrouw.
“Ja, de notaris zei het ook al. Het is het makkelijkste om een huis te kopen …”
Ik knik. “Ik wil het wel deftig doen, dus geef me even tijd voor een ring en een plek!”

Zo rap kan het gaan. Van er tot op je 24ste van overtuigd zijn dat je nooit zal trouwen (want “wat stelt het huwelijk voor?”) naar “ik wil het dan wel goed doen”.
Ondertussen ben ik er, mijn persoonlijke ervaring met mijn eigen gescheiden ouders ten spijt, van overtuigd: een huwelijk stelt wel degelijk nog iets voor. Het klinkt misschien bizar, maar trouwen geeft je een boost.

Althans voor ons toch.

Ik heb een ring gekocht, een plaats gezocht en haar dé vraag gesteld. Ze heeft “ja” geantwoord en alles verliep goed. Tot dat ene moment dat je de tafelschikking voor het grote feest moet opmaken. Ik had mijn ouders op dat moment nooit aan dezelfde tafel zien zitten. En hoewel hun scheiding toen al 21 jaar achter de rug was, had ik geen garantie dat ze elkaars ogen niet zouden uitkrabben.

En hoe zal mijn stiefmoeder -waar ik godzijdank het grote lot mee gewonnen heb- zich daarbij voelen? Van een stiefvader was er geen sprake meer.  Van de nieuwe man die 12 jaar in mijn huis gewoond heeft, heb ik sinds mama’s tweede scheiding geen woord meer gehoord…

Soit, te veel beslommeringen. Iedereen zoekt zichzelf wel een plek.

Het werd een prachtig feest, het was een magnifieke kater.

Het ging goed, tussen mijn vrouw en ik. Nog altijd trouwens.
Zij haar ding, ik het mijne. Keihard werken en veel op reis. En dan een baby. Die bracht onmiddellijk veel twijfels met zich mee. Zou ik het wel goed doen als papa? Ik had zelf niet echt een vaderfiguur gekend…

Als kleine jongen zag ik mijn vader één weekend op twee. Mijn vader was dus, ongewild, een afwezige vader. Ik heb een speciale band met mijn vader, dat wel, maar ik heb hem veel gemist.
Afwezige vaders creëren afwezige vaders. Hoewel ik mijn dochter vanaf dag één oneindig graag zag, duwde ik de verantwoordelijkheden van mij af. Het is in de zetel van de psycholoog dat ik tot het besef ben gekomen dat de scheiding van mijn ouders wonden bij mij achterliet.

En die gaan etteren als je ze niet behandelt.

Hoewel een scheiding ongetwijfeld zwaar weegt op de volwassenen die uit elkaar gaan, moeten ze er voor zorgen dat de kinderen de rekening niet moeten betalen. Wat niet wil zeggen dat een scheiding niet kan. Maar ouder zijn, dat moet je zo goed en zo kwaad mogelijk als ‘paar’ blijven doen.

Wat de geschiedenis ook is, een kind heeft geen boodschap aan vingerwijzen en beschuldigingen. Vroeg of laat zal het zich (zoals élk kind) verzetten tegen zijn ouders. Maar laat het dan met zijn of haar eigen woede zijn, en niet met de gerecycleerde frustraties van de ene of de andere ouder.

Wees eerlijk: dat wil niemand. Niet waar?

Christiaan noemt zijn tweejarige dochter B. vol trots “het achtste wereldwonder”. Maar vader worden heeft heel wat oude wonden weer opengehaald. Hij wil niet aan scheiding-shaming doen. Maar als kind van gescheiden ouders, roept hij wel op tot een eerlijke verdeling. Niet van materiële zaken, maar van ouder-zijn. “Hoe zeer je ook gekwetst werd, je kind heeft recht op elk van zijn ouders. Een kind heeft een gedeelde opvoeding nodig, tweestemmige bevestiging en ook tweestemmige tot-de-orde-roeping…”  

Meer weten over deze themareeks? Je vindt ze allemaal onder https://www.vaderklap.be/blog?category=Relaties

Deze reeks kwam tot stand door het werk van Stijn Dujardin. Hij zag mensen in zijn omgeving scheiden en hoorde er anderen over twijfelen. Voor Vaderklap verzamelde hij hun verhalen. Geen wetenschappelijk onderbouwde artikels. Wél herkenbare verhalen, hun persoonlijke kijk op wat geweest is en wat nog komt. Echte verhalen over hoe ze alles een plaats geven in hun (nieuwe) leven. Als uitlaatklep. Als hart onder de riem voor andere vaders.