Ik heb volgens sommigen veel te veel vakantie. Ik beoefen een job waarvan de kwaliteit volgens sommigen te wensen overlaat. En toch geef ik graag les.

Tijdens de zomervakantie is er geen school. Toch ging het tijdens de zomermaanden in de kranten regelmatig over onderwijs en maar al te vaak met negatieve berichten. Zo ging het bergaf met het niveau van het begrijpend lezen bij onze leerlingen, werd er wat over en weer geschreeuwd over een Vlaamse canon en meer van dat lekkers, maar kijk... Maandag 2 september staan er (het lerarentekort even niet meegerekend) heel wat mensen te popelen om al die kinderen, die de zomervakantie nu écht wel beu zijn, op te vangen met open armen. Een positief bericht, toch?

Ik geef doodgraag les. Heel graag. Ik ontvang al die grommende pubers in het derde en vierde middelbaar met open armen. Allemaal. Ik wil ze zelfs allemaal knuffelen, al was het maar om hen gewoon wat te jennen. (Dat is ook de reden waarom ik overdreven enthousiast leerlingen begroet als ik ze in een drukke winkelstraat in het weekend tegenkom.) Op de personeelsvergadering (eind augustus) kwam ik te weten dat ik titularis word van twee leerlingen met een motorische beperking. Dat is nieuw voor mij, maar ik maak me daarover geen zorgen.

Het wordt een uitdaging, maar ik heb al zo veel diversiteit in mijn klassen gehad dat ik er ook nu weer gerust in ben dat het goed zal komen. Waar ik me wel zorgen over maak? Of ik ze echt iets ga kunnen bijleren. In alle eerlijkheid: dat heeft niets te maken met mijn lesinhouden of leerplannen. Ik hoop dat ik ze wat steviger in hun schoenen kan laten staan. Ik hoop dat ik hen wat duurzaamheid op alle vlakken kan bijbrengen. Ik hoop dat ik hen kan leren om blij te zijn. En dat is allemaal de schuld van mijn leraar Nederlands en Engels in de derde graad van het secundair onderwijs.

Mijnheer K. stapte op me af in het vijfde middelbaar tijdens een les dat we een boek moesten kiezen voor ons leesdossier. Hij nam de lijst uit mijn handen en vertelde me dat hij vond dat ik een bepaald boek moest lezen ‘omdat het echt bij me paste’. Dat ik er iets uit zou leren, zei hij. En hij had nog gelijk ook, want als ik eraan terugdenk dan denk ik dat De Verborgen Geschiedenis van Donna Tartt mijn toekomst enorm bepaald heeft. Mijnheer K. heeft mijn leven veranderd. Op een moment dat ik het echt nodig had, was hij er voor mij als vertrouwenspersoon.

Ik hoop dat iedereen een verhaal heeft over een leraar die hun leven veranderde. Ik hoop dat iedereen een prachtige herinnering heeft uit hun schooltijd, al is het zelfs maar eentje.

H & A staan te popelen om te beginnen. Mijn kinderen gaan graag naar school. Ze hebben allebei een nieuwe meester en juf. Een meester en een juf die nieuw zijn op school en waar we niks over weten, maar ik maak me geen zorgen. Ik kijk uit naar het eerste oudercontact. En al ben ik als leraar zelf heel kritisch als het aankomt op onderwijskwaliteit, ben ik vooral benieuwd naar warme verhalen die niks te maken hebben met leerinhouden of leerplannen. De verhalen waarin een angst overwonnen werd, het verhaal over een moment van verwondering of een leuke herinnering van de juf of meester.

Daar kijk ik naar uit, want ik weet dat zij het beste voorhebben met onze kinderen.

Photo by NeONBRAND on Unsplash