Jan vertrok een paar maanden geleden op reis. Niet zomaar op reis. Wel voor 1 jaar. Alles achterlaten om met het gezin een jaar lang door Zuid-Amerika te trekken.

Dat is pas een inspirerende uitdaging. Hier op Vaderklap deelt hij regelmatig zijn ervaringen. Een meer frequente update lees je op hun blog (link). Het woord is aan Jan.

Hoe langer we op reis zijn, hoe sneller de tijd lijkt te gaan.

Maart vloog voorbij, en toen ik zonet even de datum opzocht bleek dat ook april al halverwege zit (terwijl ik dit uittyp gaan we zelfs al richting mei). Het waren ook wel best drukke dagen (voor zover je daarover mag klagen als je een jaar op reis bent) de voorbije 2 maanden.

Seppe werd 6, we kregen bezoek van de grootouders (bonnie en bompa voor de vrienden), bezochten William, ons Guatemalteeks petekindje, kregen nog meer bezoek (deze keer van een nichtje, neefje, nonkel, tante en pepe), de lancering van de kinderboekenreeks wonderwaar (meer info daarover hier, en (minder fijn) werd ongeveer alles van waarde wat we meehadden gestolen op de bus.

Laten we beginnen waar ik vorige keer ongeveer stopte: we ruilden Panama in voor het prachtige Costa Rica. In Costa Rica staat er een hele tocht gepland. Met bonnie en bompa als mede-reizigers én een huurauto (of eerder bus) in plaats van het openbaar vervoer. Ikzelf zat al zeker 8 jaar niet meer achter een stuur, en ook Anke keek er niet echt naar uit om van 9 maanden niet te rijden opeens gedropt te worden in de Latijns-Amerikaans autogekte, dus mocht bompa het stuur nemen en ons veilig door Costa Rica loodsen.

Met een tablet gevuld met Samson & Gert (schelle peuterstemmen die uren aan een stuk luidkeels ‘op, op, alles is op!’ meebrullen, ik heb er de charme nooit echt van ingezien) trokken we er op uit. Costa Rica wordt gezien als één van de mooiste (op natuur-gebied) landen ter wereld, en dat is volkomen terecht.

Bij momenten lijkt het land wel één grote dierentuin vol kikkers, slangen, luiaards, gordeldieren, apen, wasberen, paradijs- en honderden andere vogels, en agoutis, een soort oversized cavia op veel te hoge pootjes. Het is heerlijk om Seppe en Mirte te zien genieten van de aandacht van hun grootouders. Ze ratelen non-stop op over hun avonturen, scheppen op met hun dierenkennis, Spaans, hoe je chocolade maakt...

Ze hadden ook instinctief door wanneer dat ratelen even stilgezet moest worden, bijvoorbeeld toen de co-driver (yours truly) een binnenweg dacht gevonden te hebben. Een gouden tip voor mocht je ooit in Costa Rica (en bij uitbreiding heel Latijns-Amerika) rondrijden: blijf op de weg! Ons busje reed zich in the middle of nowhere redelijk vast in een zandweg toen we voor ons een rivier tegenkwamen en de bochtige helling achter ons te steil was voor de motor van het busje. Voeg daar nog bij dat de weg te smal was om te draaien, aan beide kanten goten waren gegraven, diep genoeg om finaal vast te steken, en dat het een weg was waar echt niemand per ongeluk passeert, en je krijgt een redelijk goed beeld van de situatie.

Er was (uiteraard) ook geen gsm ontvangst. Lang verhaal kort, bonnie wandelde moedig (had ik al gezet dat het vlot 35 graden was?) de berg omhoog, hield een motor tegen die op zijn beurt belde met een vriend met een kleine vrachtwagen, die ons weer los trok. Er werd die avond en de komende dagen verdacht veel gespeeld dat de Paw Patrols een vastgereden auto moesten redden.

Maart was ook de maand dat Seppe 6 werd. Dat die verjaardag viel tijdens het bezoek van bonnie en bompa betekende dubbel feest. Nieuwe Lego om te bouwen, boekjes om in te tekenen, rekenen en schrijven, en 2 Paw Patrol honden en auto’s. Ik ben niet per se een fan van de reeks, maar twee kleuters die vol overtuiging en zo Amerikaans mogelijk Marshall en Ryder, of één van de slogans (“Chase is on the case!”) scanderen is best komisch. Maar bij bezoek hoort ook, zeker voor de oudste, veel spanning.

Alles moet goed verlopen, iedereen moet zich amuseren, het tempo ligt sowieso wat hoger, en hij wil vanalles vertellen en laten zien. Dit zorgt er dan ook voor dat Seppe (zeker de eerste dagen) wat gestresseerd rondloopt. De anticipatie van het bezoek, het iets hogere tempo en het voorbereiden op het afscheid op het einde, het komt (vooral bij de kinderen) allemaal iets intenser binnen dan ik verwacht had. We hebben dan ook steeds na een bezoek een week vakantie in onze vakantie gepland. Een huisje met eigen keuken, niet te veel buiten komen, wat voetballen, een beetje tekenen, of wat met de Lego spelen. Eventjes terug resetten.

Na onze roadtrip door Costa Rica trokken we verder richting Guatemala. Guatemala wordt wel eens het Bolivië van Midden-Amerika genoemd. Voor wie zich mijn liefde voor het Bolivië van Zuid-Amerika herinnert, begrijpt dat ik er enorm naar uitkeek om ook dit land te ontdekken. Ook Anke die hier 12 jaar geleden al eens door Guatemala reisde kon niet wachten om ons mee op sleeptouw te nemen.

Los van de Maya-cultuur en de waanzinnige natuur was er nog een belangrijke reden waarom we allemaal erg uitkeken naar Guatemala. We konden namelijk ook William bezoeken, ons petekindje dat we via de fantastische organisatie “Het Mayakind van nu” (sluikreclame, maar ze verdienen het!) kunnen helpen naar school te gaan. “Het Mayakind” was met een Belgische groep op rondreis door Guatemala, dus in Comalapa sloten we met ons vieren aan om de school en kindjes te bezoeken, maar ook om 3 dagen lang ondergedompeld te worden in allerlei schoolfeesten.

Voor Mirte en Seppe was het in het begin allemaal wat overweldigend. De meeste kinderen hadden nog nooit blanke kindjes met blond haar en blauwe ogen gezien, en wilden hen dus allemaal wel eens van iets dichterbij zien. Op het einde waren ze er gelukkig wat aan gewend. Vooral Seppe genoot er duidelijk van om nog eens samen met leeftijdsgenootjes achter een bal te kunnen crossen.

Na ons bezoek aan William en de school maakten we ons klaar om weer terug te keren naar Antigua, de oude hoofdstad van Guatemala, om onze volgende bezoekers op te wachten. Deze keer bestond het bezoek uit een nonkel, tante, pépé, en (net iets belangrijker) het nichtje en neefje van Mirte en Seppe. Het opwachten van het bezoek begon echter met een stevige domper toen we bij het afstappen van de bus merkten dat uit onze rugzakken die we boven ons hoofd hadden gelegd (dom!) alles van waarde weggenomen was (de paspoorten hebben ze gelukkig wel laten steken).

Na 9 maanden onbezorgd rondreizen was dit toch even keihard met de voeten op de grond neerkomen. Camera, geld, bankkaarten en tablet weg, maar vooral ook al onze foto’s met William. Gelukkig hebben we nog 1 bankkaart en wat dollars over, maar het voelt toch wat aan als reizen op reserve nu. Veel tijd om er bij stil te staan kregen we gelukkig niet, ‘s avonds was het bezoek er al, en konden we ons daarop focussen.

En zo trokken we dus de twee weken van de paasvakantie rond door Guatemala. We zagen grote processies waar zware houten beelden door de straten en over bloementapijten gedragen werden, bezochten het meer van Atitlan, gingen de Caraïbische sfeer opsnuiven in Livingston (dit beviel zo goed dat we onze route voor de komende maanden wat aanpasten zodat we hier nog eens kunnen passeren), en bezochten de indrukwekkende Maya-ruïnes van Tikal.

Weer nieuwe dingen te ontdekken, maar voor Seppe en Mirte toch vooral 2 weken heel veel spelen, tekenen, verhalen vertellen, dansen en zingen (Samson & Gert werden ingeruild voor “de boom stond op de berg”). Nu de paasvakantie voorbij is zijn we weer met ons vieren onderweg.

En hoewel ik snap dat het erg verwend is om te klagen dat je nog ‘maar’ een drietal maanden te gaan hebt, toch voelt het een beetje aan alsof we langzaam richting einde vakantie gaan. Maar voordat het zover is gaan we toch nog genieten van Belize, meer Guatemala en een stukje Mexico.

Groeten uit Guatemala!

Lees ook:

• Deel 1

• Deel 2

• Deel 3

• Deel 4

• Deel 5