“Ajie, waa ben je?”

Ajie, of correcter ‘Marie’, is ons buurmeisje. Meestal slaapt ze, of dat maken we hem graag wijs. Als ze niet slaapt, speelt ze in onze tuin. Alleen, met haar broer of met een vriendinnetje. Hoe dan ook… “Riesje ook”.

Ries is onze oudste zoon. Hij is de 2 intussen een eind voorbij en in een nogal hebberige fase aanbeland. Alles wat we hem aanreiken lijkt als een extra ledemaat aan hem aan te groeien. Mijn fiets, mijn trui, mijn lepel … En dat is niet de schuld van die kleine duizendpoot natuurlijk. We hebben het hem zo aangeleerd. Jouw fiets, jouw trui, jouw lepel …                                                                                       

Gelukkig hebben we een prima alternatief. Eén dat zijn chaotische geest dient te ontwarren: onze tuin. Die is nooit van hem geweest. Die is, zoals ik al zei, ‘van ons’. Of correcter nog: ‘van iedereen’.

 “Weg met de heg!”

Jaren geleden al kwam een buurman buiten gelopen en riep luid: “Weg met de heg!” Zijn roestige scheidingsdraad ging de schroothoop op en bij toeval ontstond ‘de open tuin’. Een zegen voor eenieder die de ruimte omarmt en het sociaal contact met zijn buur niet schuwt.

Intussen zijn 9 bescheiden stadstuintjes uitgegroeid tot één prachtig park waar vooral onze kinderen de vruchten van plukken. Kersen, bessen en hier en daar een loslopende kip. Maar waar het hem echt om gaat is die gigantisch grote speeltuin. Spanning, verrassing en verborgen plekken. Een ogenblik ontsnappen aan het ouderlijk toezicht, is dat niet wat een kind écht wil?

Goede afspraken – goede vrienden

Nee, wij zijn geen hippie commune die elke pasgeboren wortel in 9 deelt en verdeelt onder zijn volgers. Maar aan algemene volkswijsheden en fatsoen hechten we veel belang. Zo nodigen we onszelf niet uit op elke BBQ-geur die onze neus passeert en houden we onze reputatie en broek omhoog als het bezoek arriveert. Ik bel nog steeds netjes aan de voordeur wanneer mijn boor bot is en ga achter mijn eigen kinderen aan wanneer die zoek zijn.

Over die extra paar voetjes op de trampoline en een blote poep bij in het plonsbad heb ik Marie nog niet horen klagen. Samen spelen is samen leren en gedeelde pret is dubbele pret.

Les voor de toekomst

Ik weet het zeker, binnen afzienbare tijd kijken we er geamuseerd op terug. Grappig, zo kort en keurig naast elkaar, elk zijn eigen weg en heg.

Hoe dan ook heb ik alle vertrouwen in de toekomst van mijn kinderen en hun sociale skills wanneer ik ze onwetend de vervaagde tuingrenzen zie oversteken. Laat het een voorbode zijn voor alle lijnen en limieten die hun pad nog zullen kruisen.

Dat ze vrij mogen zijn van duizend poten en met een open geest verder kunnen spelen in ons aller koninkrijk.