Het is al even geleden dat ik voor Vaderklap in de pen kroop.

Ik had niets spectaculairs te melden.

Maar eigenlijk hoeft het niet altijd spektakel te zijn dat onze kinderen, en bij uitbreiding wij als vaders, kan verheugen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat wat voor ons maar wat gewoontjes lijkt, door kinderogen gezien toch nog indrukwekkend kan zijn.

Een kleine greep uit de lokale activiteitentrommel:

Een fietsuitstapje tot aan het Vrijbroekpark. Na een rondje wandelen rond de visvijver en wat naar eendekuikens staren, werd er gepicknicked met boterhammetjes en een appeltje. Natuurlijk was er een speeltuinintermezzo, gevolgd door nog een wandelingetje rond de rozentuin, inclusief stop aan het bijenhotel, om af te sluiten met een terrasje vlak aan, jawel, de speeltuin.

Ter gelegenheid van de week van de provinciedomeinen zijn we naar de Nekker getrokken. Toegegeven, het springkasteel-cum-obstakelbaan dat daar stond, valt wel degelijk onder de noemer “spectaculair” maar er werd zeker evenveel plezier beleefd aan de meer standaard activiteiten: zwemmen in de Nekkerpool en daarna rondhossen in de speeltuin.

In het Tivolipark werd er een paaseierenraap georganiseerd door vzw De Krone (een volgende keer vast meer over hun project om jongeren op het autismespectrum een kans te geven op een eerste werkervaring). Ik was vooral onder de indruk van de ingenieuze vondst om het eerlijk te houden tussen de peuters enerzijds en de net-geen-tieners anderzijds: laat iedereen ballenbadballetjes rapen in zijn zelf geknutselde mandje en ruil daarna die balletjes in voor een vaste hoeveelheid chocolade figuurtjes. De kinderen (inclusief die net-geen-tiener) genoten van “de jacht”.

Op erfgoeddag hebben we de bus genomen (spannend!) he-le-maal tot aan de andere kant van de stad! Daar zijn we het Instituut voor Kunsten en Ambachten binnen gewandeld om geïntrigeerd naar een glasblaasdemonstratie te kijken. Natuurlijk hadden onze jongens geen vragen bij de demonstratie zelf. Natuurlijk borrelden er allerlei vragen op zodra we het instituut achter ons hadden gelaten en op weg waren naar onze volgende bestemming. Ach ja, het was een goede test voor de algemene kennis, voor het afleiden van een verklaring uit het geziene en voor het vermogen om toe te geven dat nee, mama en papa ook niet alles weten.

De tweede ( en laatste ) stop op de erfgoeddag was in de kerk.

Niet dat ik zo’n heilig boontje ben maar daar stond er iemand met zijn gerestaureerd harmonium. Een 4-jarige laten luisteren naar de uitleg van de restauratie an sich, dat bleek wat hoog gemikt...maar het muziekstukje achteraf maakte het weer goed.

Paasmaandag werd doorgebracht op de Familiespeldag van spellenclub Mechelen. Opnieuw een fietstocht, een viertal nieuwe spellen uitproberen, opmerken dat er buiten een schommel staat...dit vloog ook weer voorbij.

Een eenvoudige wandeling naar de bakker met kleine omweg langs een mini-parkje bij ons achter de hoek transformeerde zich vrij spontaan tot 2 uur verstoppertje spelen, tikkertje spelen, zoveel mogelijk verschillende insecten zoeken,...

Op buitenspeeldag zijn we dan toch maar een iets groter park gaan opzoeken. Een volle kilometer verder! Een springkasteel, een hindernissenparcours, een rij voor de kindergrime met een geschatte lengte van “Nee, daar gaan we niet tussen staan” en een nipte ontsnapping aan een stortbui, meer moest dat ook weer niet zijn.

Al het bovenstaande om eigenlijk gewoon te zeggen: je hoeft het niet altijd ver te zoeken. Niet elke uitstap wordt nog terug ter sprake gebracht aan de ontbijttafel maar soms blijkt wel dat het plezier in een heel klein en onverwachts hoekje zat.

Ik zou zeggen: speel eens toerist in je eigen stad of dorp. Samen dingen ontdekken is altijd een verrijking en als het op een steenworp van thuis is, voel je je ook niet verplicht om altijd alles gezien te hebben. Je plant gewoon 3 weken later dezelfde uitstap…

Tot ziens in de buurt!