Ik weet het. Het weegt niet op tegen het Brexit-nieuws, het is niks levensbedreigend zoals alle terreurdaden van de laatste maanden en het nieuws dat Colruyt plastic wegwerpzakjes bant heeft veel meer impact.

Maar toch.

Hij stopt.

Na 30 jaar.

Ik hoorde het daarnet in de auto en moest toch even slikken. Samson gaat alleen verder, zonder baasje. Zonder Gert.

Ik werd direct 30 jaar terug in de tijd gesmeten. Naar mijn kinderjaren. Toen een meneer met een pratende hond programma’s aankondigde. Ik was toen al gefascineerd. Later hing ik elke woensdagnamiddag gekluisterd aan het scherm, te wachten op de Samson en Gert-show.

Te wachten op de letters die tijdens het programma over het scherm liepen. Je moest daar dan iets mee doen en dat op een gele briefkaart naar de BRT (of was het toen al BRTN) sturen. Jongens, stress dat ik in die periode had. Voor niets uiteindelijk, nooit iets gewonnen.

In al die jaren zag ik personages komen en gaan.

Wie herinnert zich nog Stef Bos als Joop Mengelmoes?

Ze verdwenen nooit, ook niet als ik ouder werd. Ze bleven er altijd wel ergens, op de achtergrond. Al was het maar op fuiven, waar iedereen dan fout danste op de Samsonrock.

En dan word je papa. Plots zijn ze daar terug, op de voorgrond. Op hun eigen TV-kanaal. Ik met dochter N voor de TV. Ik doe het voor haar, hoor. Anders zit ze daar maar alleen.

Samson met een ietwat andere stem, Gert met wat grijzer haar. Maar ze kunnen het nog, de fascinatie van vroeger is er nog. En bij dochter N ook, ze is er meteen weg van. En dan vooral van Van Leemhuyzen. Ik geef toe, geen personage van het eerste uur maar ik kan vaak ook een lach niet onderdrukken.

Dan zitten we daar samen, te lachen. Alsof we allebei 7 zijn. En dat geldt trouwens ook voor de Samson en Gert Kerstshow. Lachen, gieren, meebrullen. Zonder schaamte. 30 jaar verschil maar we kunnen alles meezingen.

En zo begint het nu ook met dochter M. 14 maanden…maar als ze Samson en Gert hoort, begint ze mee te wiebelen. Nog een paar jaar extra schaamteloos meegenieten in het vooruitzicht…zalig!

Merci, Gert, voor de lach van toen en die van nu. Bij mij en bij mijn dochters.