Hou het gewoon proper, ok?
Sinds enkele maanden lopen I en ik. Zo wat sportief doen en al. Ik fiets ook naar het werk. 700m heen, 700m terug. Topprestatie.
Wat me opvalt, is hoeveel vuilnis er langs de weg ligt. Maar echt, hoe zot veel rommel ligt er langs de weg?
En voor de antiklimaatactivisten onder jullie: neen, ik zal geen tirade afsteken over hoe slecht dit is voor het milieu, hoeveel dieren er jaarlijks sterven door plastiek of blikjes, hoeveel decennia het duurt eer het verteerd is en hoe gestoord vol onze oceanen vol rommel zitten.
Neen, dat doe ik niet.
Kijk, wij wonen landelijk. Echt landelijk. Zoals in 4km tot een supermarkt. Zoals in 1 café in een straal van 3km. Zoals in 1 bus om het uur. Platteland dus. De grachten liggen hier vol. Maar echt vol he.
Wat zag ik allemaal tijdens het lopen en fietsen? Ontelbaar veel blikjes met vooral energiedrankjes en Jupiler als toppers, verpakkingen van allerlei koekjes, sigarettenpakjes – leeg uiteraard – en onlangs de verpakking van een draadloze headset. Ik durf al eens te stoppen en iets mee te nemen. Een pluim en een bank vooruit, ik weet het.
Neen serieus, ik stop al eens, maar mocht ik - telkens ik iets zie -, moeten stoppen, ik stond een dag lang stil.
Wat ik me dan afvraag…
Hoe haal je het in jouw hoofd om jouw raampje open te draaien en die verpakking van die fancy headset uit het raam te gooien?
Hoe haal je het in dat koppie van jou om dat blikje uit te drinken en het achteloos in de kant te gooien?
En wat denk je? “Opgeruimd staat netjes? Nu kan ik rustig draadloos bellen in een propere auto.”
Of wat?
Er zijn weinig dingen waar ik me instant druk kan in maken, maar dit is er eentje van. Is dat een kwestie van opvoeding? Want dan is er iets grondig fout gaande. Zowel mijn vrouw als ikzelf hebben dat meegekregen van thuis: geen vuilnis op de weg gooien. Dank u, (schoon)ouders.
Noem het een evidentie, elementaire beleefdheid, een deontologische code des levens, weet ik veel.
Hoe lomp ben je – sorry voor het taalgebruik – dat je er niet bij stilstaat dat wanneer je iets op de openbare weg gooit, het daar nog wel even zal blijven liggen?
Mijn dochter is vier en weet perfect dat je geen afval op straat gooit. Het is iets, wat je als ouder meegeeft. Een deel van de opvoeding. En zelf heb je ook een voorbeeldfunctie naar die kinderen. Afval hoort thuis in de vuilniszak en niet op straat.
Simpel, eenvoudig. Basta.
Mooimakers is zo’n mooi initiatief dat ons er toe wil aanzetten minder vuilnis op de weg te gooien. Oprecht een tof project. Eentje dat ik graag persoonlijk en met Vaderklap wil ondersteunen. Ergens wel jammer dat we dit anno 2019 nodig hebben om mensen bewust te maken.
Begin deze week toverden het buurmeisje en de dochter de oprit om tot een minikunstwerk. Correctie: ze schreven hun naam en tekenden een zonnetje. Het is een begin. Daarna trokken we straat op – veilig met fluovestje – om de bermen voor onze huizen proper te maken. Afsluiten deden ze met een ijsje. Belonen en zo.
En nu, volwassenen en jongeren, is het aan jullie. Hou het gewoon proper, ok?
Gooi niets meer op straat. Spreken we dat af? Dan maak ik me niet meer druk en hoeven mijn kinderen geen vuilnis op te rapen.
Beloofd?
Voor de artikel werden we niet betaald. Alle drukmakerij is oprecht en de frustratie is volgens ons terecht. Daarom dragen we graag ons steentje bij en steunen Mooimakers.
Bedankt aan Team Lewis en Mooimakers voor de stoepverf en krijtjes.