Op het moment dat u dit leest, zal dit artikel al gelezen zijn door één van Vaderklap’s trouwste fans: mijn oma. Al enkele jaren lid van de plus 80, weldra zomaar eventjes 60 jaar getrouwd en trouwe lezer van al onze schrijfsels.

Ze is bovendien, rekening houdende met haar toch wel respectabele leeftijd, eentje die – zoals we in de volksmond zeggen – mee was met haar tijd. Zeker als we het hebben over technologie. Een iPad, Facebook, Instagram, likes en shares, Skype, het heeft allemaal geen geheimen meer. Bovendien doet ze al jaren aan overschrijven via haar bankapp. Iets wat, in vergelijking met toch wel wat leeftijdsgezellen, opmerkelijk is. Dus chapeau, oma, de (achter)(klein)kinderen zijn trots op u.

Laat ik u ook eens terugnemen in de tijd. Om en bij de 18 jaar terug. Ik krijg een bankkaart. Action van het toenmalige Dexia. Met een rugzak en nog wat cadeautjes. Met de mogelijkheid om een foto op mijn bankkaart te laten zetten. Revolutionair. Met Proton. Geen al te daverend succes, maar toch, we kennen het allemaal. Ik kan, als 14-jarige uk, betalen met een bankkaart. Hoera.

Mijn oma deed het in haar kindertijd met franken en centiemen. Dat een brood toen zoveel centiem kostte en een huis enkele honderdduizenden franken, dat hebben we allemaal wel al eens gehoord tijdens een familiefeest. Op het moment van het verkrijgen van mijn bankkaart is er ook de komst van de euro. Er was het magische internet, gevolgd door de mogelijkheid om overschrijvingen te doen via de website van de bank, samen met de opkomst van de (door velen gehate/opgehemelde) e-commerce. Online aankopen, en zo. Iets wat door mijn oma af en toe zelfs al eens gedaan wordt, maar voor velen van de generatie voor ons, toch nog iets “nieuws” is.

En dan was er die smartphone. Wees gerust, ik kom nog met mijn punt. Op het moment van het schrijven zit ik trouwens in een wagon met 10 mensen. Twee, duidelijk, iets oudere mannen lossen kruiswoordraadsels op. 1 slaapt. 1 typt (ik dus). En 6 zitten op een schermpje bezig, waarvan het bij vijf een smartphone betreft. Betalingsapps werden mondjesmaat ingevoerd en vooral de laatste (2?) jaren kent dit toch wel een grote opmars. Onder vrienden betalen we al snel eens met een qr-code, of payconiq of zelfs contactloos met de nieuwste bankkaarten.

Voor veel handelaars nog niet evident trouwens. Als we namelijk kijken naar in hoeveel zaken ze nu nog altijd moeilijk doen als je met de kaart betaalt, dan weet je dat er in ons landje toch wel ergens iets fout zit. Met de kaart betalen – pinnen, weet je wel, - , en mobiel betalen, is bij onze noorderburen een vanzelfsprekendheid, net zoals in Zweden, Denemarken, etc.

En hier komt mijn punt. Het evolueert razendsnel. Zo snel, dat ik zelf amper kan volgen. Wat moet dit dan geven voor mijn ouders en mijn grootouders zoals mijn oma. Ik vraag me dan ook oprecht af, hoe mijn kinderen zullen omgaan met dit alles, waar de technologie zal staan als ze 14 jaar zijn. Nog tien jaar is dat voor M1. Ga zelf maar eens 10 jaar terug. Dan zaten hier in de treinwagon minstens drie mensen met elkaar te praten, vijf een krant te lezen en twee een boek. Of misschien één op zijn laptop een illegaal gedownloade film te kijken.

Hoe zal zijn communiceren? Werken? Betalen? Iets zegt me dat cashgeld niet helemaal, maar toch grotendeels zal verdwijnen. En dat, ergens wel helaas, onze smartphone nog meer ons leven zal sturen. Boeken via, betalen via, de weg vinden via… die gsm heerst (en verdeelt).

KBC komt in dat verhaal met een nieuwe functionaliteit. Iets wat voor mij, oprecht, futuristisch leek. Contactloos betalen met een armband, ring, horloge of sleutelhanger. IT- en Applegeeks zullen me uiteraard zeggen dat er Applepay en smartwatches ook van die dingen (zullen) kunnen, maar ik ben dan op vlak niet helemaal mee. En mij het grootste deel van de bevolking.

Dat ik nu een armband omheb, waarmee ik gewoon even snel contactloos kan betalen, vind ik nog altijd echt straf. Onder de 25 euro zonder pincode, boven natuurlijk met. Het is ook wat Tomorrowland deed met drankbonnetjes zeker? In de vorm van een armband.

Vaarwel portefeuille en bankkaart, denk ik dan. Een smartphone en een ring. Meer heb je niet meer nodig. En op termijn zal ook die ring wegvallen denk ik.

Het moet voor mijn oma en haar collega 80-jarigen en ja, zelfs mijn ouders, pas helemaal absurd overkomen. Geen bankkaart of cash meer nodig. Enkel dat mobieltje of een armband of horloge…

Ik kijk er enerzijds wel naar uit. Hoe dit zal evolueren. Al moet ik ook bekennen dat ik met enige vertwijfeling naar de toekomst kijk. Benieuwd tot wat dit alles zal leiden.

En excuseer, nu ga ik mijn koffie even contactloos betalen.

Bedankt aan KBC om ons dit te laten testen. Voor dit artikel werden we verder niet betaald.

Lees hier meer over onze commerciële samenwerkingen.