De avond valt. Na een plensbui komt de zon nog heel even piepen. Het is rustig bij ons. Beduidend rustiger dan anders.

Hoewel. De kinderen zijn thuis. De varkens zijn nog wakker. Ergens rijdt een tractor. De haan laat nog van zich horen.

En toch is het niet hetzelfde als anders. We zijn niet compleet.

We, dat is mijn vrouw, M1, M2, mezelf en bij uitbreiding onze 3 varkens, 4 kippen en één haan. Dat is echter ook bommi en pipa, zoals we ze noemen. De grootouders van mijn vrouw, en dus de overgrootouders van de kinderen, met wie me samenwonen. Cohousing en zo. Een leeftijdsverschil van meer dan 82 jaar tussen de oudste en de jongste.

Ze zijn deze ochtend richting Spanje vertrokken. Op reis, twee weken. “How zekers, met het vliegtuig en al. Dat is slecht voor het klimaat.”

Helemaal correct. Maar als je 82 en 84 jaar oud bent, en je bent nog in staat om ’s morgens om 3 uur op te staan, naar de luchthaven te rijden, een vlucht naar Spanje te nemen om daar twee weken te genieten van de zon en stenen te kappen in een groeve en ’s avonds te Whatsappen met jouw achterkleinkinderen, dan mag je van mij vliegen.

Ontroerend moment daarnet. M1 ziet ze via het scherm van de smartphone en barst uit in tranen. Ze mist ze zo hard. En ze zijn een dag weg… We hebben alle geluk een kalender waarop ze kan doorstrepen en aftellen.

We doen dus aan cohousing. Strikt genomen is het nog geen kangoeroewonen. Ze zijn nu eenmaal nog niet afhankelijk van ons. We wonen gezellig samen in hun huis, dat we wat verbouwd hebben, zodat we op zich strikt gescheiden kunnen wonen. Twee badkamers, twee leefruimtes, twee keukens, etc.

Die strikte scheiding is er voor de kinderen natuurlijk niet. Ze lopen van het ene deel naar het andere, verhuizen speelgoed heen en weer en eten daar minstens twee keer per dag. De nacht mag nog zo slecht geweest zijn, wanneer je een man van 82 zijn achterkleinzoon van 1,5 jaar stukjes “booke” met speculaas ziet geven, dan is alles vergeten.

Vandaag is het exact twee jaar dat we hier zijn komen wonen en ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Het is namelijk een unieke situatie. Een situatie vol warmte en liefde. Over de generaties heen. Ik ben ervan overtuigd dat het samenwonen met (achter)kleinkinderen op de ouderen een positieve invloed geeft. Het feit dat M1 en M2 hier rond huppelen, prikkelt bommie en pipa ongetwijfeld.

Ja, soms is er al eens een ergernis of een discussie, maar het blijft voorlopig allemaal zeer beschaafd.

Het is iets wat ik kan aanraden. Echt waar. In tijden waar de prijzen van bouwgronden en rusthuizen de pan uit swingen, moeten we anders gaan leven. Tot over zestig jaar was samenwonen over de generaties heen nog schering en inslag. Gek genoeg is dat de laatste decennia zo goed als verdwenen. Zo hard verdwenen dat samenwonen nu weer hip geworden is.

Het klinkt misschien gek, maar nu zij in Spanje zitten, voelt dit huis precies iets leger en groter aan. Stiekem tel ik mee af met M1.

Nog 13 keer slapen…