Carnaval… Een vloek voor de ene, een zegen voor de andere.

Mijn jongste zoon Oskar (9) heeft er een haat – liefderelatie mee. ‘Verkleden is stom en saai!’

Het liefst van al gaat hij als onzichtbare superheld naar school, zodat hij die drukke dag gewoon thuis kan blijven. Of als zichzelf, want dat is ook uniek.

‘Soldaat! Ik ga, net zoals m’n broer als soldaat!’  weergalmde het vorige donderdag in huis. Ik geloofde m’n eigen oren niet. Oskar, die spontaan voorstelt om als stoere soldaat naar school te gaan.

Camouflagekledij, legerriem, helm, … alles erop en eraan. Best wel stoer, al zeg ik het zelf. Fijn, hoe hij zelf met een concreet voorstel voor de pinnen kwam.

Maar dan kom je op dat punt ‘welk wapen mag ik meenemen’? Is het goed als ik die namaak handgranaat meepak? “Nee, Oskar, die is VEEL te levensecht. De school is duidelijk: geen opvallende waarheidsgetrouwe wapens op carnaval.

Wat zijn de tijden veranderd.

Toen ik een snotneus was, was dit helemaal geen issue. Speelgoedwapens hoorden erbij. Ze prikkelden onze fantasie, waren stoer, leerden ons grenzen aftasten en respecteren. Wat maakt het dat dit tegenwoordig niet meer mag? Teveel gepamper? Schrik voor ongeruste burgers die het verschil niet meer kennen tussen echt en namaak en die in paniek de politie bellen?

Ik vraag me hardop af of het zoveel beter is, tijdens carnaval, verkleed als Mega Mindy, Rox en al die andere commerciële rotzooi. Ik ben in elk geval geen fan van al die regeltjes en politieke correctheid. Alsof we allemaal seriemoordenaars, psychopaten, huurlingen en stropers zijn, omwille van die speelgoedwapens in onze eigen jeugd.

Het gaat om opvoeden, om die grenzen aan te geven en te ontdekken. En om fantasie. Die fantasie draag ik maar al te graag over om m’n kinderen. Vandaar een supersonisch pistool.

Helemaal zelfgemaakt.

Het schiet ook écht, met scherp, in Oskar en mijn fantasie!