Zoals gewoonlijk gaat de thuiskomst van mijn zoon Yarle gepaard met een ontzaglijke dreun van de voordeur waarbij ik me telkens de vraag stel hoe het mogelijk is dat het ding zich weet te handhaven onder deze dagelijkse marteling.

We spreken de week voor de krokusvakantie. Normaal stormt Yarle in een rechte lijn naar de kast met koeken, maar vandaag is er een uitzondering.

Trots staat hij met zijn zelfgemaakte barbecue voor mij.

“Kijk eens, hij is af”, roept hij uit.

Daarna volgt een lange gebruiksaanwijzing, inclusief de nodige handelingen die een eerste gebruik voorafgaan en het steevaste plan het ding in te wijden tijdens de krokusvakantie. De uitleg komt bij mij slechts in flarden binnen. Gebiologeerd staar ik naar de barbecue. Wat een prestatie van een dertienjarige. Ik zou niet weten hoe er aan te beginnen.

Vorig schooljaar beëindigde Yarle zijn carrière in het buitengewoon lager onderwijs. Jarenlang kon Yarle rekenen op de niet-aflatende inzet van een gemotiveerd leerkrachtenteam. Nu is hij klaar voor de volgende stap, de stap naar het zogenaamde gewone onderwijs.

Ik ben geen handige Harry, integendeel. Wanneer er geklust wordt, betekent dit voor mij de onderneming van duizend pogingen om hopelijk één geslaagde poging te verkrijgen. Yarle, hoewel mijn eigen bloed, is veel handiger en zal waarschijnlijk een heel andere levensweg bewandelen. Toch heb ik angst dat hij het tempo van het secundair beroepsonderwijs niet zal kunnen volgen.

Met enige angst, die ik natuurlijk niet aan hem laat zien, bezoeken we de technische scholen in de buurt. Don Bosco Hoboken heeft vanaf het eerste moment zijn hart gestolen: robots laten bewegen, houten koffertjes knutselen, een metalen barbecue tegen de krokusvakantie, het steekt hem de ogen uit.

In de ateliers vertellen de leerkrachten over alle mogelijke studierichtingen, van metaal tot bouw over elektrische fietsen tot lassen, kortom, een nieuwe wereld voor vader en zoon. Dit wordt de nieuwe school van Yarle.

Nu het schooljaar een stuk gevorderd is, weten zowel Yarle als ik dat de schoolkeuze de juiste is. En inderdaad, het is krokusvakantie en de beloofde barbecue staat bij ons in de woonkamer. Wat zal Yarle nog allemaal maken in zijn scholierenloopbaan en wat zal de verdere toekomst hem en ons gezin brengen nu we echt over een handige Harry beschikken?  

Vader zijn omvat vele aspecten.

De vader leert de zoon, maar wat nog fascinerender is: de zoon leert de vader. En deze gedachte, dat de zoon de vader een nieuwe wereld aanbiedt, in mijn geval een wereld van techniek en ambacht, vind ik prachtig.

Zo zie je maar, ouder zijn is een proces van vallen en opstaan, van vertwijfeling en aarzeling, maar ook van hoop en bevestiging, nu iedereen van iedereen kan leren te leven.

Steek de barbecue maar aan.