Een klein kortverhaal over (on)geloof in de tandenfee. Oh boy…

A1, maandagavond: “Papa, ik heb een losse tand!”

A1, dinsdag na school: “Papa, ik ben twee tanden kwijt, mag ik die onder mijn kussen leggen voor de tandenfee?”

De tandenfee? Zo’n Amerikaans vehikel? Waar heeft hij dat nu weer gehaald? En waarom is dat nu belangrijk?

“Want die neemt de tanden weg en brengt centjes in de plaats.”

Ah. Daarom dus.

Nou ja, hij is ook net met zijn eerste kerstrapport thuisgekomen. Zo ééntje waar hij met recht en reden trots op is en wij dus ook. Dus er is wel wat budgettaire ruimte voor onderhandelingen.

Maar nee, het moet echt vanwege de tanden zijn en het moet de tandenfee zijn.

Nu ja, het stikt in dit seizoen al van de magische figuren en zijn geloof in Sinterklaas is onwrikbaar, zelfs al heeft hij eerder dit jaar de paashaas afgezworen. 

Dat de tandenfee dan ook echt lijkt, past er vast wel bij.

Bij de bakker betaal ik nog eens met cash geld in plaats van met de kaart, kwestie van wat kleingeld te hebben.

Ik visualiseer mijn pens - of “dadbod”, als je dat liever hoort - weg en denk een paar vleugels op mijn rug.

A1 zoekt een klein potje uit om zijn beide tanden in te steken. Stel je voor dat de tandenfee er anders maar één zou vinden...

Helemaal klaar om dit klusje subtiel te klaren.

A1: “Oh ja, ik weet natuurlijk wel dat de mama’s en papa’s de tandenfee zijn, dus papa, wees stil vannacht…”

OK, die had ik niet zien aankomen.

We zetten toch maar door met het plan, de voorbereidingen zijn toch al getroffen.

A1, woensdagochtend: “Joepie, de tandenfee is geweest!” Zijn grijns reikt van oor tot oor (met bijbehorende lacune in zijn gebit.).

OK. Blijkbaar is het hoog tijd om A1 in een toneelgroep in te schrijven. Gelukkig is het allemaal onschuldig afgelopen.

A2, 18 maanden jonger dan A1:  “Papa, als ik mijn tanden eruit klop, dan komt de tandenfee toch ook voor mij, he?”

Oh boy…