Soms loopt het leven niet zoals je wil, dooft de vlam en sta je er alleen voor. Soms wakkert de vlam terug op en blijf je doorgaan. Zes vaders getuigen in de volgende reeks over hun relatie of hun scheiding en waar ze mee worstelen. Soms ontroerend, vaak interessant en altijd oprecht.

Deel 4: D

D. en zijn vrouw zijn zo’n typisch Gents studentenkoppel. In de ogen van hun medestudenten waren ze als koppel geen lang leven beschoren. Wat begint met een kus op café, is blijkbaar volgens velen niet ‘voor altijd’. Maar toen zij de volgende zondagavond – bij de start van een nieuwe studentenweek – met haar valies aan de voordeur van zijn studentenkot stond, wist hij het zeker. Dit is de liefde van zijn leven. Bijna 25 jaar en 2 kinderen later. Ook al zijn er onderweg ook moeilijke momenten geweest. Voor Vaderklap vertelt hij hoe ze daar iedere keer weer over proberen te geraken.

Ik kan me niet voorstellen dat onze liefde stopt. Mijn maag trekt samen als ik dat nog maar probeer. Ik word ongemakkelijk en nerveus. Als ik van mensen hoor dat ze uit elkaar gaan, word ik lastig. Ik probeer mijn oordeel uit te stellen, te geloven dat die mensen er echt wel alles aan gedaan zullen hebben om het te vermijden. Want daar gaat het toch om? Beloven dat iets voor het leven is en er dan alles aan doen om niet van gedacht te veranderen?

Natuurlijk hebben wij ook al ups en downs gekend. Er zijn bijvoorbeeld klusjes die ik steeds blijf uitstellen. Als ik er dan eindelijk aan begin, werk ik het niet meteen helemaal af. Mijn materiaal blijft rondslingeren. Geen rampen allemaal, maar toch. Er zijn momenten dat ik er te weinig ben. Dat ik niet genoeg rekening hou met de rest van ons gezin. Dat ik enkel in mijn eigen agenda kijk om (vaak leuke) dingen voor mezelf in te plannen. Dat ik het zó vanzelfsprekend vind allemaal. Dan ontploft het hier wel eens. Dan lopen we alle twee op de toppen van onze tenen. En hoewel ik wéét dat ik de stilte dan moet verdragen en vooral moet luisteren, ga ik iedere keer weer in verdediging. Dan gaat het wel eens luid en vallen er harde woorden.

Gelukkig spoelen we die (soms pas een paar dagen later) ’s avonds door met een goed glas wijn. Dan laat zij weer toe dat ik over haar rug wrijf en verdraag ik haar koude voeten in bed weer wat makkelijker. Ik ben een stuk fysieker aangelegd dan mijn vrouw. Ik kan het niet laten om haar een zoen, een knuffel, een snelle streling te geven telkens ik haar kruis in huis. Ook dat zorgt wel eens voor spanning. Dan zie ik haar ogen draaien, hoor ik ze zuchten, voel ik dat de knuffel niet zo gemeend is als anders. Dan kan ze het/mij even niet meer verdragen. En dan is het mijn beurt om met mijn ogen te draaien en te zuchten. Maar aandringen helpt niet. Dat hebben we moeten leren…

Ik ben blij dat we al altijd doorgezet hebben. Dat die ring rond onze vinger er nog altijd sterk en trots hangt te blinken. Zodra ik me ook maar probeer voor te stellen hoe een scheiding er concreet zou uitzien, word ik bang. Als ik denk aan wat ik mijn kinderen zou aandoen, en mijn ouders. Of als ik me ooit al afvroeg waar ik dan zou gaan wonen, en of ik het wel alleen zou kunnen. Maar iedere keer ik dacht dat ik het nu wel gehad had, besefte ik dat we er wel weer door kwamen.

En daar ben ik na al die jaren nog zo ontzettend trots op.

Meer weten over deze themareeks? Je vindt ze allemaal onder https://www.vaderklap.be/blog?category=Relaties

Deze reeks kwam tot stand door het werk van Stijn Dujardin. Hij zag mensen in zijn omgeving scheiden en hoorde er anderen over twijfelen. Voor Vaderklap verzamelde hij hun verhalen. Geen wetenschappelijk onderbouwde artikels. Wél herkenbare verhalen, hun persoonlijke kijk op wat geweest is en wat nog komt. Echte verhalen over hoe ze alles een plaats geven in hun (nieuwe) leven. Als uitlaatklep. Als hart onder de riem voor andere vaders.