Het is 01u00 ’s nachts. M2 wordt wakker. Ziek. Wenend. “Tita”, roept hij luid. 07u00 ’s morgens, betere tijden, M2 wordt wakker. Vrolijk. “Tita, hamham” zijn z’n eerste woorden.

Even kaderen: Tita is hoe M2 Pipa uitspreekt. Pipa, dat is de roepnaam van de grootvader van I, met wie we samenwonen. Dankzij M2 zijn voorlopige beperkte spraakcapaciteit kunnen we moeiteloos de link leggen met Tita Tovenaar. Ver moeten we het soms niet zoeken.

Pipa is immers een tovenaar. M1 weet het ook: “Pipa kan alles maken”. Pipa maakt ook alles. In de tuin, in het huis. Een in elkaar te steken keukenkast, de elektriciteit van ons huis, een kapotte grasmachine, een geblokkeerde rits, een te lange broek, een kapotte kinderbuggy, winterbanden vervangen, een kapotte keukenkraan of een om te zagen boom, Pipa weet hoe hij het moet maken.

Pipa is ook de beste vriend van M2. Met M1 klikte het al zeer goed. Met M2, de zoon, minstens even zo goed. Samen met de Smartmax spelen, samen in de zetel naar één of ander flitsende tekenfilm kijken, elke ochtend samen bookes (met sorry Sandra B) veel te veel choco eten, op de oprit met de bal spelen, samen in de tuin lopen, samen gepofte kastanjes eten, ze zijn twee handen op één buik. M2 kreeg Tita zelfs zo ver dat hij nu ook al Bumba’s tekent.

Pipa is niet alleen een tovenaar of een beste vriend.

Hij is dé held.

De held van M1 en M2.

De held van de familie.

Onze held.

Mijn held.

En niet alleen omdat hij nog steeds met zijn fiets met drie versnellingen – en niet op elektriciteit, want dat “is toch niet echt fietsen”, aldus Pipa” – naar de boer fietst voor rauwe melk, vers van de koe, en dan de steile berg terug op fietst.

Niet alleen omdat hij op zijn eentje 20 bomen omhakt.

Niet alleen omdat weldra weer naar een groeve in de Eiffel rijdt om er gesteentes te gaan zoeken.

Niet alleen omdat hij samen met zijn vrouw voor twee weken naar Spanje afreist en daar ook stenen gaat zoeken.

Niet alleen omdat hij elke dag zorgt voor zijn vrouw, zijn achterkleinkinderen en eigenlijk ook voor ons.

Niet alleen omdat hij antwoordt op de vraag “hoe gaat het?” met “we klagen niet” of “Pijn? Dan weet ik dat ik nog leef.”

Pipa is gewoon dé held. En daar kan ik oprecht nog tientallen redenen voor bedenken. Binnenkort wordt hij 82 jaar en vaak lijkt het alsof de tijd geen invloed op hem heeft. OK, het gehoor is niet meer optimaal. Hij vergeet al eens iets en ook hij moet elke ochtend een paar pilletjes slikken. Maar wie niet, op die toch wel gezegende leeftijd.

Zijn eeuwig durend optimisme. Zijn niet kunnen stilzitten. Zijn intellect. Zijn kennis van zaken. Zijn verdraagzaamheid. Ik kan wel een hele hoop zaken opnoemen waarom ik hem oprecht een voorbeeld vind. Waarom ons respect voor hem zo diep gaat.

Dat er soms als eens wrijvingen zijn, dat zal wel normaal zijn bij samenwonen. Dat cohousen of samenwonen blijft tot op heden één van de beste beslissingen die we genomen hebben. En dat heeft veel te maken met held, tovenaar en vriend Pipa-Tita.

Eenmaal de 82 voorbij neem je de dagen zoals ze komen. Ik hoop dan ook dat er nog veel dagen mogen komen.

Dagen, waarop hij samen met de kinderen kastanjes poft.

Samen met ons rummikub speelt.

Samen met bommi koffies gaat drinken.

Best wel snel die berg op fietst.

En jawel, ook prachtige bumba’s tekent.

Pipa, Tita…

De held. De Tovenaar. De vriend.